Ik ben niet zo’n medicijnenslikker. Omdat ik er niet van houd de controle te verliezen (daarom heb ik nooit ecstasy geslikt). Bovendien geloof ik dat voor de meeste kwaaltjes je lichaam een uitstekend zelfregulerend vermogen heeft. Zweverig ben ik niet en ik geloof in geneeskunde, niet in de stand van de maan.
Als de nood aan de man komt en ik wél medicijnen neem, reageer ik soms heftig. Zo kon ik van de bètablokker tegen m’n migraine niet in slaap vallen waardoor ik na twee weken slikken met de medicatie stopte, de wallen kwamen tot onder de oksels. Het doel heiligde niet de middelen, zeg maar.
Toen ik na veel tests, bloedonderzoeken, afspraken bij specialist en huisarts met hormoontherapie (HST) kon starten, was ik gematigd enthousiast. Hoewel ik bijna alleen maar jubelverhalen had gelezen, printte ik mezelf in dat ik de uitzondering zou kunnen zijn. Zoals ik dat wel vaker ben.
Neem nu de Satisfyer. Hele volksstammen zweren bij het seksspeeltje, maar een orgasme van een Satisfyer is de McDonald’s onder mijn hoogtepunten. Het piekt te snel, er is nauwelijks opbouw, weinig variatie. Je mist altijd iets – al kom je klaar – en na afloop voel je eerder frustratie dan ontlading. Lang verhaal kort: niet alles wat bij de meerderheid een succes is, werkt bij mij.
Over HST was ik sceptisch. Het begrip hormoonafgifte via een pleister klinkt voor mij eerder als een placebo, maar ik ben de slechtste niet en wil niet te boek staan als een rebelse Karen. Dus knikte ik keurig toen de arts vertelde dat ik twee weken per maand progesteron moest slikken en continu met een pleister oestrogeen moet rondlopen.
Dat is ruim zes weken geleden en ik kan je vertellen: het werkt. En hoe! Vrijwel meteen merkte ik het effect dat, vooral progesteron, op mijn slaapritme heeft. Zo word ik niet twee keer per nacht wakker, wat gebruikelijk was, maar maak ik gewoon een ruk van acht uur. Dat heeft meteen weerslag op je humeur, maar ik ben ervan overtuigd dat juist de pleisters op mijn gemoedstoestand werken. Het is alsof er een vage mist is opgelost. De deken die mijn gevoelsleven tot nul reduceerde is volledig in rook opgegaan.
Met tienerhormonen in huis en mijn vaders labiele gezondheid is er genoeg om zorgen over te maken, maar mijn basishumeur is stabiel en positief. Daar waar ik tot december na het werk ‘s avonds Netflix bingede tot de app checkte of ik überhaupt nog keek, ga ik er nu vaker op uit. Langer wandelen met de hond of ik fiets naar vrienden. Ik verruil de kroeg voor de dansvloer. Ik ben energieker en vrolijker.
Een mooi neveneffect van HST is dat de gezichtsbeharing verschuift. Het is alsof de donshaartjes op de wangen zich hebben bedacht. Ze trokken zich terug om ineens op mijn vervaagde wenkbrauwlijn te verschijnen. Bizar, toch?
Het zal vast wetenschappelijk te bewijzen zijn en je hoeft geen enkele (zwangere) vrouw te vertellen dat hormonen humeur en libido kunnen breken, maar dat de invloed van hormonen ook tot je slaap, karakter en wenkbrauwen reikt, wist ik niet.
Dus een tip voor iedere veertigplusvrouw die veel aan zichzelf wil laten verbouwen of veranderen, inclusief je plots in-de-put-karakter: check eerst of je niet aan de hormoontherapie moet!
'De toenemende gezichtsbeharing en een korter lontje (superhandig met twee pubers in huis) waren duidelijke hints'
