Ik heb mezelf nooit als een ‘Opzij’-feminist bestempeld, maar toen ik vanochtend het rijtje nieuws afging werd ik ontzettend boos. Bijna elk artikel raakte recht mijn moederhart. Wij vrouwen, en moeders, worden anno 2025 nog steeds niet volledig serieus genomen.
En nee dat is geen gezeur, het is een feit. De moeder wiens kinderen door hun vader vorig weekend de dood zijn ingejaagd, heeft de dag voor hun verdwijning de politie gebeld. ‘Agenten gingen langs na een melding van de moeder, die het wettig gezag had’ aldus het nieuwsbericht op Teletekst (boomer, ik weet het, maar Teletekst is al dertig jaar dagelijkse routine). ‘De agenten maakten de afweging niet in te grijpen.’
'Een enkeltje eigenbelang: leven met tieners lijkt veel op een moeizame liefdesrelatie'
Oordelen mag je niet als je alle feiten niet kent, een ding weet ik 100% zeker: een moeder stuurt niet zomaar de politie op de vader van haar kinderen af. Het contact met mijn ex is niet altijd soepel geweest, maar de man zou het wel héél bont moeten maken wil ik de politie bellen. Hoe verschrikkelijk traumatisch is het voor een moeder, om bang te zijn dat je ex zich van het leven berooft en de kinderen erin meetrekt? Dat je de noodsignalen hebt opgemerkt en terecht de politie erbij hebt gehaald. En alsnog heb je dit drama niet kunnen voorkomen. Wie helpt deze vrouw de komende jaren met het verwerken van haar trauma en schuldgevoel? Niet de politie, schat ik zo in.
Volgende nieuwsbericht is het feit dat een 36-jarige man acht jaar cel heeft gekregen voor het doden van zijn vrouw. Hij wurgde haar in hun appartement, vluchtte en liet hun jonge baby alleen achter. ‘De man kon niet accepteren dat de vrouw van hem wilde scheiden.’ Het OM had vijftien jaar cel geëist, maar de rechter achtte moord niet bewezen, dus veroordeelde hij de man voor doodslag. Serieus? Als deze man op zijn 44e uit de cel komt, heeft zijn achtjarige, bloedeigen kind zijn biologische moeder nooit bewust meegemaakt en kan de man de volgende vrouw die waagt het met hem uit te maken, wederom om zeep helpen.
Femicide gebeurt dagelijks, ook in Nederland. Het werd tot voor kort nog ‘huiselijk geweld’ genoemd. Dat is een term om het lieflijker te laten lijken, binnen de muren van het huis, dan dat het feitelijk is. Het is echt niet zo lang geleden dat wij die term accepteerden en redelijk normaal vonden. Wij Nederlanders denken voor het grootste gedeelte dat we een heel eind zijn gekomen qua gendergelijkheid, maar het gat is nog zo ontegenzeggelijk groot, dat blijkt maar weer uit een kort rondje Teletekst.
Ik weet dat andere geslachtsthematiek ook de voorkeur heeft, zoals LHBTQI en ik vind dat óók belangrijk. Toch ben ik telkens verbaasd over het feit dat we kleine mierenstapjes blijven zetten als het om man-vrouwproblematiek gaat. Femicide is voor de rechter geen moord, maar doodslag. En dat maakt me niet een beetje, maar heel erg pissig. Ben ik gelukkig toch meer Opzij dan ik dacht.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'In een luier naar Billie Eilish? Vroeger hielden we het bij een poster naast ons bed'
