Columnist Lianne Marije Sanders schrijft over wat ze ziet en meemaakt. Deze week: jezelf zijn is hartstikke ingewikkeld.
Vanochtend las ik dat Nederlanders steeds toleranter worden. Toen dacht ik: wat fijn, dan kunnen mensen meer zichzelf zijn.
Lees ook
Lianne (29) geeft toe: ‘Ik heb een druk sociaal leven, maar voel me vaak alleen
Jezelf zijn is namelijk verdomd ingewikkeld. Om je een beetje lekker te voelen tussen de mensen met wie je omgaat en werkt, lijk je je vaak te moeten aanpassen aan de normen, waarden en gebruiken van anderen. Elke dag in je eentje lunchen is namelijk knap ongezellig en wanneer je collega’s altijd zonder jou een broodje gaan halen, krab je je toch eens achter je oren. Misschien maar weer dat gepolijste laagje om jezelf leggen.
Lange tijd had ik het gevoel dat de echte versie van mezelf nou niet echt de variant was waarvan mensen zeiden: laten we daar eens een potje mee hangen. Op de bank, ja, want daar breng ik ongeveer al m’n vrije tijd door. Vind ik heerlijk. Evenals rommelen in m’n huis, in de zomer op het balkon zitten, in m’n eentje koken en eten, geen alcohol drinken en elke dag vroeg opstaan. Door rust, ritme en regelmaat voel ik me als God in Frankrijk. En ’t mooie is: daar hoef ik m’n huis niet eens voor uit.
Ik hou niet zo van feestjes, veel mensen bij elkaar, praten over koetjes en kalfjes en volle terrassen. Ik hul mezelf niet in van die joie-de-vivre sjaaltjes en broeken met wijde pijpen en heb echt een topweek als ik elke avond Netflix kijk op de bank. Met chips. Niks niet vegan bietendip.
Maar ik werk vaak bij opdrachtgevers waar talloze hippe mensen werken die heel erg ‘in de wereld staan’. Die in hun weekend van borrel naar feestje naar Opening Van Stijlvolle Bar gaan en alles uitgebreid becommentariëren op Instagram met een cocktail in hun hand. Ik werd daar heel onzeker van. Niet omdat ik dacht: ‘wat heb ik toch een suf leven’. Nee joh. Ik ben er dol op. Maar omdat ik dacht: ‘Wat vinden zíj dat ik een suf leven heb.’ Soms zei ik dan dat ik ‘een borrel en een verjaardag’ had gehad bij de koffieautomaat op maandag, terwijl ik niet meer mensen had gesproken dan de caissière van de Appie en m’n vriend die nog een zak chips kwam brengen.
Om er toch bij te horen, doe ik vaak ongemakkelijk. Extreem geïnteresseerd en aardig, veel grappen maken, dat soort werk. Ken je die emoji die z’n tanden bloot lacht in een rechte streep? Da’s mijn evenbeeld in grote groepen.
Dat moet anders. Maar goed, Rome is natuurlijk ook niet in één dag gebouwd. Dus als ik nu begin met doen wat ik écht wil, dan ben ik op m’n tachtigste waarschijnlijk helemaal mezelfie. En dat gun ik meer mensen. Want met een beetje meer liefde voor jezelf – maar vooral ook voor een ander – kom je al een heel eind. Sprak ze wijs. Vanaf het veilige bankje in haar woonkamer.
Lianne Marije Sanders (29) is freelance journalist en schreef met twee collega’s het boek ‘Zeik niet zo’. Je kunt haar volgen op Twitter en Instagram.
