Zie jij ook wel eens een vreemde met een gezicht alsof de keutel nog overdwars in het voorbestemde kanaal hangt? Dat je denkt: goeie genade, uit welke Zeeuwse foltercontainer is deze net ontsnapt? Een smoelstand die zegt: ‘Normaal wil ik er nog wel op letten, maar het maakt me allemaal geen moer meer uit hoe ik kijk.’ De gezichtsuitdrukking laat de persoon bij wie die hoort volledig vallen.
Of een demissionair parlementslid met zoveel groeven van onverwerkte hechtingsproblematiek dat zelfs de ingestudeerde grimas lijkt op die van iemand die z’n opspelend maagzuur niet de baas kan. Of als jij je kapot schrikt om de onweersponem van je partner die ontwaakt. Heilige kak, denk je, kijk ik óók zo als de hele dag nog moet beginnen?
'Vakantie is goedbeschouwd gewoon klote, omdat je er altijd van terugkomt'
Een gezicht zegt veel. Soms alles. Spiegel van de ziel. Eerder had ik het over AI en app-filters die je nep kunnen laten glimmen. Of je ogen laten fonkelen, je tanden bleken en zelfs je mondhoeken naar boven laten krullen. Al die toepassingen zijn er niet voor niets. We zijn verleerd om ons ware gevoel door ons gezicht in boekdelen te laten spreken. Of voelt iedereen zich klote, de hele dag? Nee, dat weiger ik te geloven.
Kijk, mijn afwijking is dat ik de hele week al die chagrijnige mopperkoppen voorzie van een backstory, zoals dat in de filmwereld heet. Wat is die persoons verhaal, waar komt hij of zij net vandaan of waar gaat hij nu heen? De gekste filmscripts heb ik al gemaakt, op de fiets of in de trein. En het is verslavend: mensen een verhaal op hun kop geven.
Maar het ding is nu: ik ben me onlangs gaan afvragen waarom ik het alleen doe bij mensen die onvrede uitstralen. Is dat omdat het er zoveel zijn, overal waar ik kijk? Omdat ik geïrriteerd raak dat mensen niet iets meer hun best doen om de lol en schoonheid van de dag te zien? Bij die paar blij-kijkende mensen hoef ik gelukkig niks te doen, die stralen levenslust en de wil om er iets van te maken uit.
Maar die chagrijnige schijtlijsters hoef ik natuurlijk óók niks te vertellen. Het is hún keuze om de kop op onweer te houden, nietwaar? Toch wil ik ze in stilte een reden én een oplossing geven om de woedesmoel te laten opentrekken. Ik heb het per ongeluk wel eens hardop gezegd. ‘Lach nou eens, man! Het is een prachtige dag’, toen ik op de hei een wildvreemde mopperpan passeerde. De meneer keek niet begrijpend en onverminderd boos. Even was ik bang dat ik met mijn goedbedoelde, veel te luide positivo-geschreeuw die persoon alleen maar meer de put in had geduwd. Tot een open gesprek kwam het niet meer.
'Als puber vond ik de bikinilijn machtig interessant'
Ooit had ik ook nog geen enkele invloed op hoe mijn kop stond. Jaren geleden kreeg ik met regelmaat te horen dat ik ‘boos’ keek. Ik zal rond de 35 geweest zijn en niet in mijn beste fase. Vanaf dat moment ben ik erop gaan letten. Na mijn jarenlange zelf- en straatonderzoek durf ik vandaag een keiharde conclusie te trekken. Mensen die geen liefde kennen, of niet in staat zijn om deze te voelen (van familie, vrienden, van een dier, een bloem en een partner in het bijzonder) hebben het verdomd zwaar in deze snel veranderende tijden. Bovendien: als er apps bestaan die je laten stralen terwijl je kop eerst leek op een gedroogde pruim, waarom zou je dan nog moeite doen voor een beter bekkie?
Om de liefde, is het antwoord! Het kunnen voelen, geven en ontvangen ervan. Dat laatste is misschien nog wel het moeilijkst. Ik ben een krijsende geluksvogel die momenteel zo verschrikkelijk veel liefde ontvangt, dat ik me om mijn zorgelijke kop geen kopzorgen meer maak. Ik schijn dat ook uit te stralen, een vrolijke druipkaars te zijn. Daarom kan ik ook niet wachten om de mensen in de theaterzalen die energie te gaan geven. Zodat de boze, zorgelijke kopjes die er eventueel zitten na tien minuten openbarsten, als rijpe piñatas vol liefde en plezier. You only get what you give, uit dat knallende refrein van The New Radicals. Gooi die anders op je oortjes wanneer je denkt: ik kijk stom. Meteen over, wedden?
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'We kunnen niet meer zonder ’t luie oppergemak dat appen heet'
