Kinderen grootbrengen is één ding. Ze loslaten? Een heel ander verhaal. Jurgen (51) – filmmaker, vader en onze nieuwe columnist – neemt je mee in het avontuur van het uitvliegen. Met humor, verwondering en een tikje weemoed.
“Pfff, niet normaal die lucht, gatver”, zegt een moeder. Een andere vrouw houdt een sjaal voor haar neus. Ze kijkt er moeilijk bij.
Ik sta halverwege de steile trap. Kom met elke stap dichterbij de bron van die penetrante geur. Een aanslag op de slijmvliezen in mijn neus. Alsof ik met mijn hoofd pal boven een emmer vol ammoniak hang. Achter me staat een lang lint aan studenten én ouders. We houden de adem maar even in.
Het is ouderdag vandaag. Van de studentenvereniging waar mijn dochter sinds een paar maanden bij hoort. Leven voor één dag haar nieuwe leven mee. Op de plekken waar zij dagelijks vertoeft. We lunchen met witte bolletjes en grote pitchers bier in haar ‘kroeg.’ Anders dan de naam doet vermoeden een statig pand en al decennialang headquarters van deze club.
'Dochter belt: 'Pap, er is iets ergs gebeurd'. Als ik hoor waar het over gaat ontspan ik'
Als de eerste bodem gelegd is, wandelen we in groepjes door de binnenstad van Enschede. De eerste stop is bij een studiehuis. Een student vertelt bevlogen over de rust die hier heerst. Hoe goed de faciliteiten er zijn. Hier kun je perfect studeren. Een aantal ouders knikt instemmend. Zelf hield ik niet van dit soort ruimtes. Ik studeerde het best laat in de avond. Met mijn leerboek op schoot – dichtgeklapt – en de tv aan. Rust maakte me onrustig. Dochter bestudeert de ruimte. Ik herken haar blik. Niks voor haar.
Na dit stukje educatie volgt ontspanning. En duiken we de silent disco in. Daar heerst het soort rust waar wij van houden. De muziek in deze disco hoor je via een koptelefoon. Sterrenstof van de Jeugd van Tegenwoordig ontvlamt de zaal.
Studenten dansen hun soepele moves, ouders doen moedige pogingen tot bewegen. Gek dat zoiets er vanaf een bepaalde leeftijd zo anders uitziet. Op Snapchat gaan al snel lollige filmpjes rond – sneaky gefilmd door de studenten van de dansende ouders. ‘Boomer-alarm op de dansvloer’, lees ik op een scherm.
Onze tour eindigt bij het Mekka van deze studenten: Het Gat in de Markt. Dé plek waar ik al veel over gehoord heb. Die lastiger te vinden is dan de G-spot (een disco in Hilversum), voor de zomer nog the place to be. Deze danstempel ligt verstopt in een kelder meters onder de grond. Exclusief voor haar leden en alleen te bereiken via die steile trap. Vroeger was dit een openbaar toilet, nu de plek voor de allerlaatste biertjes. Met dat unieke parfum van urine.
De ruimte binnen is klein en het plafond laag. En ja, het is vochtig en loopruimte is er ook niet. Maar dat vergeet je zodra de verlichting dempt en muziek aangeslingerd wordt. Als Piano man van Billy Joël uit de boxen dreunt, ontwaar ik de magie uit alle verhalen. Waar ooit urinoirs en wc-potten de dienst uitmaakten, worden ouderen jonger en jongeren ouder. Het keldertje kolkt als bij een concert in een vol stadion. ‘Sing us a song, you’re the pianoman‘, galmen we minutenlang uit volle borst mee.
Met mijn dochter aan mijn ene arm en mijn vrouw aan de andere voel ik me intens gelukkig. Onze dochter is hier op haar plek, dat is wel duidelijk. Mijn neus prikt niet meer, mijn ogen wel. Snel veeg ik een traan weg.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
''Tachtig euro was misschien wat veel voor deze show', zegt mijn zoon wijs'
