Kinderen grootbrengen is één ding. Ze loslaten? Een heel ander verhaal. Jurgen (51) – filmmaker, vader en onze nieuwe columnist – neemt je mee in het avontuur van het uitvliegen. Met humor, verwondering en een tikje weemoed.
‘Welkom in Love Bubbles. Jullie magische reis start hier. Neem alleen je tandenborstel mee, verder niks. Bij aankomst verdwijnen jullie mobieltjes een etmaal in onze kluis.’
Ik lees de handgeschreven brief hardop voor. Mijn vrouw fronst haar wenkbrauwen. “Leuk”, zegt ze, en kijkt me onderzoekend aan. Even is het stil. “Wat heb je nu weer bedacht?” “We ontvangen voor vertrek nog berichtjes met opdrachten”, ontwijk ik de vraag slim.
Ik leg de brief op tafel. Wie stuurt er nog zoiets? Mijn oma vroeger. Maar zij is er helaas niet meer. Het bestuur van de studentenvereniging van onze dochter schrijft ons ook. Verraste laatst nog met een handgeschreven uitnodiging voor ouderdag. Daar stonden ook instructies in. Deze tekst is anders, niet gericht aan ‘de ouders van.’ De afzender: team Love Bubbles. “Mysterieus wel”, prevel ik.
Dit is een cadeautje voor onszelf. Overnachten op een betekenisvolle plek. Exact tussen het dorp waar zij geboren is, en het stadje waar ik op de wereld gezet ben. Even weg van alles. Volgens de regels van de drie r’en: rust, reinheid en romantiek.
'Ze doen veel samen: eten, datenights, spelletjesavonden en ... drinken dus'
Het eerste deel van de verrassing – de B&B – vond mijn vrouw geweldig. Alleen een tandenborstel mee, was even wennen. De opdrachten die volgden, lieten onze reis al voor vertrek beginnen. We gaven onze eetwensen door. En afzonderlijk van elkaar beschreven we waarom de ander zo speciaal is. Wat haar al zolang zó leuk maakt, is dat zij haar twijfels inslikt. Erop vertrouwt dat ík niks geks regel – meestal gaat dat wel goed – en vol met mij het avontuur induikt.
Meteen bij aankomst verdwijnen onze telefoons in de kluis. De 21 uur-isolatie gaat in. De loft staat tussen de bomen naast de B&B. De open haard brandt. Op de loungebank vinden we een houten kistje met een welkomstbrief. Ik klauter een houten trap op en zie dat we vannacht slapen op de vide. Knus en met een laag puntdak.
We leggen onze bagage – twee tandenborstels – in de badkamer. Er hangen zachte badjassen en er liggen slippers. Via de openslaande deuren en op die slippers ontdekken we de tuin. Die grenst aan weilanden, zover als mijn oog reikt. Het dampende en groen verlichte bubbelbad trekt mijn aandacht. “Lijkt op het bad van de buurjongens van onze dochter in Enschede, he? Alleen liggen daar kratjes bier en die fiets in.”
Mijn vrouw loopt stoïcijns door, ik besef dat ik in herhaling val. We dompelen ons vervolgens onder in het borrelende warme water. Proosten met prosecco. Dit is relaxen voor professionals. In de meest romantische setting ever.
Het diner staat voor de deur, in een rieten mand. Lokale producten, met steeds die love touch. Schattige kleine potjes met van die leuke gekleurde deksels. En nóg een brief. Daar was die opdracht dus voor. We lezen elkaar de antwoorden voor op vragen die we thuis geheim moesten houden. Maf hoe snel je de diepte ingaat als alles om je heen er niet is.
Als bonus – ik had nog snel het vakje ‘met massage’ aangevinkt – worden we beurtelings door de eigenaresse van deze bubbel gemasseerd. Herboren klimmen we vervolgens de vide op en daar stappen we onbedoeld een soort sauna in. Slapen lukt niet. Het is bloedheet. Ik kijk naar beneden, zie dat we recht boven de haard liggen, die we pas net gedoofd hebben. Hitte trekt naar boven, realiseer ik me. De les die ik leer: eerder stoppen met stoken en deuren openzetten voordat je je bed opzoekt.
Een etmaal offline zijn vliegt voorbij. We stappen rozig de auto in. Opdrachten, onbereikbaar zijn, niet weten waar je slaapt. Een beetje leven zoals onze kinderen doen. Dochter bij haar vereniging. Elke dag kan daar iets geks gebeuren. En minimalistisch reizen vinken we ook af. Net als onze zoon, die met zijn tandenborstel en niet veel meer naar de andere kant van de wereld vloog.
Mijn mobiel flitst aan. Dochter stuurt berichtjes. Ze komt vanavond thuis.
Is he-le-maal gesloopt. Toe aan rust. Ik lees haar eetwensen en dat ze op de bank wil hangen. In onze liefdesbubbel. Met mijn vrouw en ik als team. Ik trap het gaspedaal wat dieper in. Niks doen is leuk, als het maar niet te lang duurt.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'De G-spot is ingeruild voor een nieuwe en lastiger te vinden plek, ergens meters onder de grond'
