Kinderen grootbrengen is één ding. Ze loslaten? Een heel ander verhaal. Jurgen (51) – filmmaker, vader en onze nieuwe columnist – neemt je mee in het avontuur van het uitvliegen. Met humor, verwondering en een tikje weemoed.
De slaapkamerdeur gaat zachtjes open. Het is bijna half twee in de nacht. Plaats van handeling: het huis van mijn ouders. De logeerkamer om precies te zijn. Mijn dochter en ik liggen net in bed. Er schuifelt iemand behoedzaam naar binnen. Het is aardedonker, maar ik weet meteen wie het is. Geen dief of inbreker. Het is mijn moeder. “Au!”
Ze stoot zich aan iets dat op de grond ligt. Een kledingtas. Mijn kledingtas. Die zou ik nog opruimen. Ma sluipt langs het voeteneinde van ons tweepersoonsbed. Ze rommelt aan de luxaflex en de hor voor het raam. Dan draait ze zich om, struikelt op de terugweg over diezelfde tas en verlaat zacht grommend onze kamer. Wij houden onze adem in. Doen of we slapen. Als de deur helemaal dicht is, barsten we in lachen uit. Typisch mijn moeder. Ook al ben ik 51, ze checkt toch even of het raam open is.
'Een kamer vinden dáár is net zo waarschijnlijk als de hoofdprijs winnen in de Postcodeloterij'
Wij logeren een nachtje bij mijn ouders, in Lochem. Straks moeten we namelijk door naar Enschede. Ikea bezorgt dan rond acht uur in de ochtend het nieuwe bed van mijn dochter. Een twijfelaar met zo’n leuk rotan hoofdbord. Past als het goed is precies in haar kamer. Dat rotan is heel sfeervol. Zo sfeervol dat we wat minder scherp op de afmetingen hebben gelet. Hopen dat het bed past.
Ikea zet het bouwpakket niet in elkaar. Dat kunnen we vast zelf. We hebben dat allebei nog nooit gedaan, maar we zijn optimistisch. En in het ergste geval komt een paar uur later mijn vrouw ook. Die kan alles.
Voor mij is er nog een primeur: ik ga het studentenhuis in Enschede voor het eerst zien. In de Achterhoek logeren is dus geen toeval. Een stuk dichter bij Enschede dan ’t Gooi. We ‘moesten’ hier toch al zijn, want mijn vader (79), dochter en neef (18) hebben vandaag de Zwarte Cross onveilig gemaakt. Perfect gepland dus.
Het lachen vergaat ons als de wekker piept. Net iets voor half zeven. Mijn moeder is ons voor. Ze bakt, kookt, smeert en snijdt met veel kabaal in de keuken een soort 5 gangenontbijt in elkaar.
Zelf heb ik iets anders aan mijn hoofd. Of beter: Aan mijn oren. De rookmelder aan het plafond krijst de hele buurt wakker. Hard en heel dwingend loeit het ding alsof het huis in de fik staat. Gelukkig is het loos alarm. Er zijn geen vlammen, wel stoom. Veel stoom. De overkant van de overloop is niet meer zichtbaar, er hangt een serieus mistgordijn. Veroorzaakt door mij. Ik stond langer onder de douche dan gedacht. En ter verdediging: het plafond is ook wel laag hier. Als het me eindelijk lukt om het plastic kapje los te te draaien en de batterijen eruit zijn, valt het me op dat mijn neef en mijn vader niks horen. Gewoon dwars door alle herrie heen slapen.
Terug naar eind mei. Dochter is met de intercity naar Twente. Een jaar geleden stond ze nog aan de verkeerde kant van de weg op de bus naar Utrecht te wachten. Nu ‘treint’ ze als een volleerd ‘ov prof’ door heel het land. Op deze maandag heeft ze drie hospiteersessies.
Ik tuur op mijn scherm. Geen nieuws nog. Geen gemist gesprek. Niks.
Goed teken waarschijnlijk. Rond zeven uur belt ze. Ik hoor een stevige looppas, straatgeluiden en de vrolijke stem van mijn dochter. Enthousiast en zo te horen, ook licht aangeschoten. Hospiteren blijkt erg gezellig en daar horen in het studentenleven biertjes bij. Die drink je bij het kennismaken niet uit een glas, maar direct uit het blik en het liefst in één keer. Het kan ook nog op een andere manier. Bij het huis van de buren (wonen 13 jongens) ligt een trechter op een muur van bierkratjes. Die trechter gebruiken ze om het bier zo snel als mogelijk weg te slokken … Atten dus. Raar woord. Rare gewoonte.
“Hi pap, supergezellige meiden! Leuk huis. Met een klein dakterrasje.
Tegenover de supermarkt en oh ja, lopend naar station, school en de oude markt. Ik kan niet atten trouwens. Nu naar dat ene huis dat op een sauna lijkt!”
Bel je straks weer!”
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Ze doen veel samen: eten, datenights, spelletjesavonden en ... drinken dus'
