Laat ik voorop stellen dat het een positief gegeven is dat er na de komst van twee kleine Versteeghjes nog met enige regelmaat aan horizontaal gymmen gedaan wordt door mijn vrouw en mij.
Om ons heen ken ik genoeg voorbeelden waar er na het stichten van een gezin een intimiteitsvacuüm, in de woorden van Marco, is ontstaan. Er wordt hard gewerkt, men is moe en het is toch ook gedoe.
Ooit hoorde ik van Freek de Jonge de waardevolle woorden: het leven is een schoolbord. Je schrijft er allebei ergernissen op met krijt. Als je met elkaar de liefde bedrijft, veeg je samen het bord weer schoon. Waarheid als een koe.
Waar we wel al jaren bang voor zijn, is dat we tijdens de daad aanschouwd worden door één van onze kinderen. Zelf was ik een jaar of negen toen ik vanaf de vide in onze woonkamer zag dat mijn ouders druk bezig waren met het oudste spel ter wereld. En dat was, om mij voorzichtig uit te drukken, nogal een schok.
Welnu. Het slechte nieuws is dat het is gebeurd. Het goede nieuws is, dat alleen wij het hebben gemerkt. Voor de mensen hier die geen kinderen hebben: je moet soms even een momentje vinden dat je fysiek tijd voor elkaar maakt, want anders komt het er niet meer zo snel van. Er is met koters in huis altijd wel wat te doen en ze zijn ook vrijwel altijd in dezelfde ruimte als jij of benieuwd wat je aan het doen bent.
Een ideaal moment is dan bijvoorbeeld vroeg in de ochtend. Stel, je bent allebei voor de wekker wakker en de rest van het gezin slaapt nog. Dan is dat een perfect excuus om, nou ja dat punt is nu wel benoemd.
En zo kwam het dat, terwijl Mevrouw Versteegh en ik vooral oog hadden voor elkaar, ik vanuit mijn ooghoek de deur van de kamer open zag gaan. Godzijdank was het donker in de kamer en werd er één en ander ook nog ietwat afgedekt door dekens. Een opgewekt “GOEDEMORGEN!!!” werd naar ons toe geslingerd.
Verbaasd, lees geschrokken, vroeg ik op de meest neutrale toon die ik in me had: “Wat kom je doen? Het is nog geen tijd om op te staan. Is je schaap al groen?” (je hebt speciale nachtlampjes die op een vooraf ingestelde tijd van kleur wisselen ten teken dat de dag gaat beginnen en je kind uit zijn of haar bed mag.)
Nee, het schaap was nog niet groen. Maar ze hoorde toen ze naar de wc ging, dat wij aan het stoeien waren. En ze wilde natuurlijk maar al te graag mee doen. Normaal gesproken is dat geen probleem, want we stoeien inderdaad vaak genoeg met de kinderen, maar dit was simpelweg niet het juiste stoeien.
Ik zei dat ze het verkeerd moest hebben gehoord, want wij waren gewoon aan het slapen. “O”, volgde er. “Nou, dan ga ik ook nog wel even slapen. Mag ik anders ook even met mijn knuffels spelen? Want ik ben al niet meer moe.”
Goedgeluimd vertrok ze, na akkoord, naar haar kamer. “We nemen nooit een huis met een vide”, zei ik tegen mijn eega. “Waarom?”, vroeg ze. Dat leg ik nog wel een keertje uit.
'Terwijl ik viel, vervloekte ik mezelf dat ik alles in Amsterdam met de fiets doe'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver.
Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van “Doodmoe & dolgelukkig”. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
