Kinderen grootbrengen is één ding. Ze loslaten? Een heel ander verhaal. Jurgen (51) – filmmaker, vader en onze nieuwe columnist – neemt je mee in het avontuur van het uitvliegen. Met humor, verwondering en een tikje weemoed.
Ik tuur naar het donkerblauwe tapijt. Voor me liggen twee grote kartonnen dozen, maar de vloer trekt mijn aandacht. Dof en donkerblauw van origine, maar met de zonnestralen er nu over glanst het opvallend. Ik buig naar voren en strijk er met mijn vingers over. Het tapijt komt tot leven, bubbelt en bobbelt, laat een beetje los ook. Of nee, ‘t is iets anders: haar! Lang haar. Heel veel lange blonde haren om precies te zijn. Zover mijn oog reikt een extra laag van ingestampte haren. Vergroeid met de vloerbedekking.
Ik zit hier in de kamer van mijn dochter in Enschede. Dochter en ik dagen onszelf vandaag uit. Wij gaan samen de onderdelen van het bouwpakket dat voor me ligt- een Ikea kledingkast – niet alleen uit de verpakking toveren.
Nee, we monteren die losse delen ook nog eens tot dé perfecte opbergplek voor al haar kleding, die nu vooral nog rondslingert. Onze kwaliteiten: enthousiast beginnen, overlopen van zelfvertrouwen en oh ja, we hebben dit niet eerder gedaan, dus we doen het wel even!
Verbeterpunten zijn er natuurlijk ook. Afmaken waar we aan beginnen vinden we minder leuk. Netjes of gestructureerd werken vooral tijdrovend. En een handleiding? Die raken we vaak kwijt en ach – dat is niet eens zo erg – we lezen ‘m doorgaans toch niet. De kledingkast willen we afhebben voor de lunch. We willen eigenlijk vooral ook indruk maken op mijn vrouw, die straks komt kijken en dit veel beter kan. Zij is het inricht- en klusbrein thuis. Onze ‘Roos’ van Kopen Zonder Kijken. Maar ook de ‘Bob Sikkens.’ Nu zijn de rollen omgedraaid.
'Een kamer vinden dáár is net zo waarschijnlijk als de hoofdprijs winnen in de Postcodeloterij'
Een fikse kast is het met lig- en hangdelen. Kledingroedes. Mandjes ook. Er zijn diverse plastic zakjes gevuld met schroeven, spijkers en andersoortige houten stokjes waarvan we nog niet precies de functie kennen. Deuveltjes leert ChatGPT ons. Het is een klein mirakel dat de pakketten deze etage gehaald hebben. De bezorgers trotseerden een pittig parcours vol hindernissen. Eerste obstakel is de smalle winkelstraat waar de vrachtwagen amper in past.
Dan met die lompe dozen de steile buitentrap op, het ‘petite’ terras oversteken, zigzaggend langs stoelen, flessen en kratten. Rechtdoor de keuken in. Een lastige draai in de krappe hal vol jassen, schoenen en tassen. Tot slot nog een pittige trap met wasrekken op hoofdhoogte als obstakels. De natte handdoeken die er hingen heb ik nog wel snel weggehaald.
De huisgenoten slapen nog. Volgens dochter worden die nergens wakker van. En dat klopt. We scheuren dus enthousiast het karton open. Smijten alle rommel op de overloop. Zingen mee met muziek die vol aanstaat. We leren van onze fouten. Binnen een uur zijn we al zoveel wijzer. Voorbeeld? Sorteren van het materiaal was handig geweest. Alles ligt nu, na het uitpakken, op elkaar en door elkaar in de krappe slaapkamer. De zijpanelen waar we mee moeten starten helemaal onderop. Lange planken blokkeren de deur. We struikelen over een stapel kortere planken. Ik heb de handleiding wel vast, maar mijn leesbril ligt nog beneden. Gelukkig zijn de letters in de handleiding redelijk groot en kan ik het meeste zien.
We wanen ons twee goed getrainde commando’s. Stressbestendig en kalm speuren we met militaire precisie naar de juiste schroeven. We verzamelen en tellen de boutjes. Alles klopt en het gevaarte krijgt vorm. Stap voor stap, zonder gemopper en volgens het boekje. En bij twijfel doen we gewoon. Een kleine twee uur later is het af. Met vereende kracht schuiven we de kledingkast over het stugge en harige tapijt naar de juiste plek. Het past maar net naast het bureau. Loopruimte is er niet meer, maar wat geeft het. Een slaapkamer is om te slapen! We hebben trouwens twee schroeven over, maar Ikea heeft er waarschijnlijk teveel meegegeven. Voor de zekerheid gooien we ze snel weg.
Nu ik hier zo wat langer ben, snap ik helemaal hoe leuk dit meidenhuis is. Het heeft alles. Je voelt het, maar je ziet het ook. Het is supergezellig ingericht en net een fotogalerie. Op elke centimeter van letterlijk alle muren hangen lijstjes met groepsfoto’s van de inwoonsters door de jaren heen. En zie ik ook de verklaring voor het harige tapijt: de meiden op de foto’s hebben bijna allemaal lang blond haar.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Ze doen veel samen: eten, datenights, spelletjesavonden en ... drinken dus'
