Thuiszitten vanwege het coronavirus wekt bij veel mensen de drang op om het huis eens goed aan te pakken. Maar de uitwerking daarvan gaat niet altijd zonder slag of stoot.
LINDA.nl redacteur Tessa Ponjée beschrijft haar ervaring met het ‘mariekondoën’ van haar huis tijdens thuisisolatie.
Zuchtend kijk ik naar de vier muren om me heen. Met z’n vijven moeten we de quarantainetijd overleven. Oké, mijn partner is natuurlijk ook van de partij, maar die komt lang niet zo benauwend op me af als onze muren. Als ik niet gillend gek wil worden besluit ik mezelf nuttig te maken en elke dag één hoekje van mijn huis op te ruimen. Ik open mijn levenswerk (lees: mijn Pinterest-bord met wooninspiratie) en besluit dat ik mijn IKEA-woning best in tien weken kan omtoveren tot een Bohemian-paleis. Maar voordat ik geborduurde kleden op mijn kale muren kan draperen, moet eerst iets anders gebeuren: opruimen.
Al snel loop ik tegen één van de vier muren op als ik het eerste object een slinger naar de prullenbak wil geven. Dat is een uitgebrande geurkaars in een potje. Ja, de kaars is op en inmiddels is de pot een verzamelbakje voor losse vijfcenten geworden. Maar het glazen bakje waar de kaars in was gegoten ziet er zo leuk uit. Daarnaast was het een cadeau van mijn zus en het zou asociaal zijn zomaar zo’n object weg te gooien, toch? Toch moet ik van mezelf (en mijn partner) afstand doen van dit soort onhandige objecten, en gooi het met pijn en moeite in een vuilniszak.
Na een korte pauze (vermoeiend, dat opruimen) ga ik door naar de volgende hoek van mijn drie-kamerappartement. Ik kijk naar een schoenendoos vol… dingen. Toegeven, deze doos heeft al meerdere verhuizingen overleefd en ik heb in nog geen enkele woning één keer omgekeken naar de verzamelbak.
Het zou niet moeilijk moeten zijn om afstand te doen van die dertien losse sleutels die ik tegenkom. Toch gaat de ‘wat nou als je ze ooit kan gebruiken’-gedachte door me heen. Ik leg ze daarom nog even aan de kant en loop verder naar een ondergoedlade in de slaapkamer. Daar vind ik zeven strings die ik al in geen jaren meer heb gedragen (mijn partner zou zelfs tijdens de quarantainetijd het huis uit rennen als hij me in één van deze lappen stof zou zien). Met pijn en moeite gooi ik de strings in de bijna lege vuilniszak.
Lees ook:
Redacteur Jorieke probeert meer te wandelen: ‘Doe mij maar een rijsttafel’
Nu het hek eenmaal van de dam is, merk ik dat het ‘mariekondoën’ van mijn woning steeds gemakkelijker wordt. Ik zal altijd een verzamelaar blijven, en die lege kaarthouders horen nu eenmaal bij mijn interieur. Maar het weggooien van kleine dingetjes geeft me in deze periode van thuisisolatie toch een gevoel van zelfvoldoening, en dat is eigenlijk het enige belangrijke. Ik heb besloten dat mijn huis geen natte droom van een professioneel Pinterester hoeft te zijn na de quarantainetijd. En dat is niet erg.
Lees hier ons recente interview met Marie Kondo.
