And Just Like That… In eerste instantie verheugde ik me enorm op het vervolg van Sex & The City. Het feit dat Kim Cattrall, de vrijgevochten Samantha en mijn absolute favoriet, niet meedeed, temperde direct mijn enthousiasme. Het nieuws dat Mr. Big in de nieuwe serie al direct het leven liet, was voor mij een definitief ‘Nee’. Ik wilde de herinnering aan S&TC behouden zoals hij was.
Afgelopen week heb ik me echter toch laten verleiden en het complete eerste seizoen gebingewatcht. Het viel tegen, maar ondanks dat heb ik alle afleveringen uitgezeten, elke keer in de hoop op verbetering.
De vriendinnen die ooit zo succesvol, uitgesproken, nieuwsgierig en onverschrokken door het leven gingen, zijn nog maar een vaag aftreksel van wat ze ooit waren. Ze zijn gedegradeerd tot een stel onzekere vijftigplussers, die met hun seksualiteit en/of leeftijd amper raad weten.
Carrie durft het woord ‘vagina’ niet publiekelijk uit te spreken, Miranda stommelt onnozel uit de kast en Charlotte springt een gat in de lucht wanneer ze op de MILF-lijst (Mother I’d Like to Fuck) terechtkomt die rondgaat op de middelbare school van haar kinderen. Helemaal in de wolken als blijkt dat zij hoog genoteerd staat! Ergo, je voelt je nog relevant omdat een stel puisterige pubers die stiekem masturberen op een foto van Taylor Swift, jou op een lijst zetten van moeders waar ze hun piemel graag in willen steken. Het heeft iets ranzigs. En pathetisch.
Wat is het dat ze zo neergezet moeten worden? Er lijkt zo weinig liefde te zijn voor vrouwen boven de 50. Vooral in de media. Het lijkt wel alsof ‘vrouwen van een bepaalde’ leeftijd niet meer meetellen. Er niet toe doen. Niet mooi meer kunnen zijn of sexy en seksueel actief. Niets is minder waar.
Mijn vriendinnen variëren van tussen de dertig en dik in de zestig. De jongere vriendinnen zitten nog midden in het gezin met opgroeiende kinderen, soms nog een nakomertje waar ze hun handen vol aan hebben. Ze werken allemaal en zijn chronisch moe. Ze kunnen niet zomaar op het terras zitten, spontaan met vriendinnen uit eten of onverwacht tot vijf uur feestneuzen, want de kinderen zijn vroeg wakker en er moeten boodschappen gedaan worden.
Dit in tegenstelling tot de oudere vriendinnen, waar ik dus bij hoor. Boven de 50. De een heeft een eigen bedrijf, de ander heeft haar vaste baan opgegeven en is consultant, weer een andere heeft ontdekt dat ze een heks is en rent bij volle maan half naakt door het bos en eentje ging plots met dolfijnen zwemmen.
De kinderen zijn volwassen en de deur uit, het huwelijk afschuwelijk dus ook de deur uit en zo is er ruimte voor nieuwe ervaringen, nieuwe relaties met een diepte waarvan we niet eens wisten dat het bestond. We gaan op seksuele ontdekkingsreis, de schaamte hebben we allang achter ons gelaten. We zijn wijs, maar kunnen onwijs verliefd worden.
Maar laat ik ouder worden niet idealiseren, het is zowel een vloek als een zegen.
De vloek ligt vooral in het fysieke. Ineens groeit alles richting zuiden behalve je tandvlees. Een plissének, zwabberarmen, rimpelknieën en uitgezakte oorlellen. Een kroon hier, een implantaat daar en borsten die ineens comfortabel op de ceintuur van je badjas leunen. En dan hebben we het niet eens over de pechvogels bij wie de uterus ook gaat hangen. Daar word je niet vrolijk van.
Je hebt natuurlijk geluksvogels bij wie alles van nature relatief strak blijft. Zoals bij een van mijn vriendinnen die onlangs 65 jaar werd. Een plaatje. Lang zwart haar, gebruinde huid en steevast rode lippenstift. Een en al glamour. Maar stel je voor dat ze morgen van haar hippe fiets wordt gereden en het ongeval het plaatselijk sufferdje haalt. Ik zie het krantenberichtje al voor me: “65-jarige vrouw op fiets in dorpscentrum aangereden.” Dan denk je toch aan een grijs krulpermanent en bruine fietstassen? Niet aan de sensuele schoonheid die zelfs in de ambulance haar rode lippen nog even bijwerkt.
Ja, een ijdeltuit. Klopt. Net als ik. Kraaienpootjes en voorhoofdsfronsen gaan we te lijf met botox. Ik heb een ooglidcorrectie gedaan, heerlijk. Elke keer als ik mijn ogen opmaak heb ik er plezier van. A nip & a tuck. Plastische chirurgie verhoogt mijn levensvreugde en als ik rijk was, zou ik alles laten ophijsen. Want op een gegeven moment verliest de sportschool het van de zwaartekracht en wat mij betreft dan: hup het mes erin.
Naar die ijdelheid wordt echter ook weer met het nodige cynisme gekeken. “Het hoort bij het ouder worden”, is de eeuwige dooddoener. Als je ouder wordt moet je ‘gewoon accepteren dat bepaalde dingen niet meer kunnen.’
Echt? Ik dacht het niet!
“Neem je nou nog een tattoo?” Ja, waarom niet?
“Heb je alleen een bh onder je blazer?” Ja, ik heb een mooi decolleté. Waarom niet?
“Trek je die broek aan?” Ja, waarom niet?
“Dat je kunt lopen op zulke hakken…” Ja, waarom niet?
Wat ze in gedachten overal achteraan zeggen is: “Op jouw leeftijd?”
Wanneer je je volgens je eigen stijl kleedt, bloemetjesbroeken en olijke kleuren achterwege laat, wordt er met een soort ongemak naar je gekeken. Of verweten dat je zo nodig ‘jong wilt blijven.’ Maar dat is ab-so-luut niet waar. Ik wil er gewoon goed uitzien. Niet jong, maar mooi. Mijn levensjaren, mijn levenslessen, koester ik. Ik heb de universiteit van het leven doorlopen (en leer nog steeds) en voel me gezegend.
Het chagrijn van de menopauze – laten we die even niet vergeten – is voorbij. De opvliegers, de hormoonschommelingen, de depressies. Pfff. Volgens een Australisch onderzoek scoren we daar torenhoog op zo nét voor we in de overgang geraken. Verschrikkelijk! Echter, boven de 50 wordt die score steeds lager. Elk jaar. Ons geluksgevoel blijft dus jaarlijks toenemen. Zozeer zelfs dat we op een punt/leeftijd komen dat het – volgens die onderzoekers – bijna een ‘superpower’ is. Dus we zijn zo halverwege de vijftig ongelooflijk gelukkig.
In tegenstelling tot de sneuneuzen in And Just Like That… Wat een misfit. Drie oudere, onzekere vrouwen in malle kleding en dito hoedjes. Terwijl dit juist ‘de leeftijd’ is waarop je volop in je kracht staat. Je weet inmiddels wie je bent en wat je wilt. Je hebt vrede met het verleden, kijkt in alle rust hoe het leven zich voor je ontvouwt en omhelst wat het universum voor je in petto heet. Zonder je er ook maar iets van aan te trekken wat anderen ervan vinden. Want dat is denk ik de grootste kracht van ouder worden; that you don’t give a fuck. En dat is pas echt een Superpower!
'Lieg je om iets kleins, dan lieg je ook om iets groots en kan ik je niet meer vertrouwen'
