Precies dertig jaar geleden lag ik in het VU Medisch Centrum in Amsterdam. Na drie dagen barensnood werd mijn dochter uiteindelijk via een keizersnee uit mijn buik en in mijn leven getrokken. Ik nam afscheid van mijn onbezorgde leven.
Want als je eenmaal een kind hebt, leer je pas wat angst is. Angst dat haar iets gebeurt, angst dat ze misschien ziek wordt of doodgaat, bang dat het geluk haar voorbijgaat. Zoals waarschijnlijk iedere ouder dat heeft.
Dan groeit ze op. Zo zit ze nog in de buggy en zo laat ze je hand los om huppelend de school in te gaan. Afscheid van een bijzondere tijd. Haar eerste schoolreisje, het afscheid bij de bus waarin ze kind in de jungle van de lagere school alleen haar weg moet vinden.
Gelukkig is ze nog jong en zoekt ze nog steeds jouw troost als ze haar knie schaaft of valt met haar fiets. Ze blijft nog even kind. Tot de middelbare school. Dan wil ze zelf met de tram, zelf een broodje kopen tussen de middag en op haar mooist naar het eindejaarsfeest van school. Het is het afscheid van een afhankelijke meisje dat nu met examens en stages voorzichtige schreden in de grotemensenwereld zet. Een nieuw begin, want dat is inherent aan een afscheid.
Ze is dertig vandaag. Afscheid van haar twenties. Een groot feest met toeters en ballonnen, maar ook met een beetje weemoed, want nu heb ik echt een volwassen vrouw als dochter. Prachtig, maar het klinkt zo, zo … ja hoe zal ik het zeggen? Loslaterig? Hoewel er in praktijk natuurlijk niets verandert, loop ik de hele dag al een beetje met een brok in mijn keel.
Ach, het leven bestaat uit zo veel facetten, waar afscheid altijd als een rode draad doorheen loopt. Zoals ik nu ook afscheid neem van mijn belevenissen als Tinderella. Ik heb alle liefde en leed gedeeld. Mijn avonturen op Tinder, de avonturen van mijn vriendinnen. De flierefluiter, de braaf getrouwde vriendin, de maîtresse; ze kwamen allemaal langs. Net als de mannen die zij en ik tegenkwamen op ons pad.
Ik weet dat sommigen dachten dat ik het verzon, maar niets is minder waar. Als je openstaat voor het avontuur, komt er van alles op je pad. Deniz, een van mijn eerste Tinderliefdes; de gevoelige Willem-Jan, die praatte tot mijn oren bloedden; en Mehmet. Mijn allerliefste Mehmet, die soms mijn irritatie, teleurstelling maar ook mijn liefde voor hem, kon teruglezen op LINDA.nl.
Maar liefst 186 verhalen schreef ik, over liefde en relaties, seks, over de overeenkomsten maar vooral de verschillen tussen man en vrouw die ik met mijn psychologie-van-de-kouwe-grond analyseerde en met een enorme schep zout neerzette. 186 columns, 186 onderwerpen, 186 invalshoeken en dan is de koek op en komt het afscheid. Ik heb met onwijs veel plezier alle avonturen gedeeld, soms met een lach en soms met een traan. Zoals ook dit afscheid. Heerlijk dat ik column 187 niet meer hoef te bedenken, weemoedig omdat ik het ook zal missen.
En net zoals mijn dochter, hoe oud ze ook wordt, altijd mijn kind zal blijven, zal Tinderella ook altijd een beetje mijn kind blijven.
undefined
