In een beren-onesie met daaroverheen een bloemetjesochtendjas, een grijze landingsbaan op mijn kroezende klittenbol, ongelakte afgebroken nagels en wallen waar je niet mee op stap wil, schuifelde ik dagenlang door mijn rommelige woning.
Overal lagen stapeltjes: troep voor de container, goede doelen spullen en een Marktplaats-waardig stapeltje. Ondertussen praatte ik tegen mijn moeder, die (nog) op mijn piano woont.
Drie liter as. Dat is dus wat er van je overblijft na een crematie. Elke dag richtte ik me tot de asbox, en vertelde ik hoe heerlijk de huispakken zaten of wat ik tussen haar spulletjes had gevonden en hoe ver ik was gekomen met opruimen van haar woning. De nalatenschap van mijn moeder bestaat niet alleen uit haar prachtige kunstcreaties, maar ook uit een enorme collectie goedkope comfortkleding: huispakken en ochtendjassen in alle denkbare kleuren, gedragen tijdens haar laatste jaren waarin ze zelden nog de deur uitging.
Elke keer als ik zo’n huispak bij het Kruidvat zag liggen, kon ik het niet laten om de zachte, warme stof even aan te raken. De verleiding om er een te kopen was altijd groot, toch kon ik me steeds inhouden. Ik had mezelf namelijk ingeprent nooit, maar dan ook echt nooit, zo’n huispak te dragen. Het dragen van een huispak stond voor mij gelijk aan het einde van je seksleven. Maar nu ik wat dat betreft niet heel veel (lees: niets) te verliezen had, en ik het toch in huis had, werd mama’s favoriete beren-onesie met bloemetjesochtendjas erover mijn uniform. Ik werd de vrouw die ik nooit had willen zijn: een seksloze verslonsde verschijning met trekjes van psycho Norman Bates.
Totdat Bram aan mijn deur stond. Bram had ik ‘geselecteerd’ op Marktplaats. Hij had geboden op een, blijkbaar zeer gewilde, groentesnijder: binnen een half uur had ik al tien gegadigden. Maar ik koos niet voor de hoogste bieder, noch voor de snelste. Ik koos voor een bieder met een naam, waarbij ik me in mijn fantasieën een heel knappe persoon voorstelde. Zulke dingen doe je blijkbaar, wanneer je al wekenlang binnenshuis in een bloemetjesochtendjas woont en toch een beetje spanning wilt creëren in je oersaaie leven.
Bram kwam zijn aankoop halen op de avond dat ik met mijn zus het komende jaar ‘visualiseerde’: een jaarlijks ritueel waarbij we op papier letterlijk tekenen hoe we onze toekomst willen zien. Voor deze verkooptransactie deed ik uiteraard even de ochtendjas uit. Een muts bedekte mijn grijze haren en de rest liet ik maar voor wat het was.
En wat bleek? Toevallig voldeed Bram aan mijn stoutste verwachtingen: een aantrekkelijke, goedlachse jongeman, met stoppelbaardje en sprankelende ogen… Oké, misschien was hij nét iets te jong voor me. Bij de voordeur wierp hij even een blik naar binnen. “Ben je iets leuks aan het doen?”, vroeg hij. “Ik teken mijn toekomst”, zei ik nerveus, terwijl hij mij intussen uitlegde hoe een transactie met scancode werkt. Bram bleek inderdaad niet uit het stenen tijdperk te komen. Na de verkoop liep hij tevreden weg met zijn groentesnijder. Nog geen uur later ontving ik een bericht via mijn Marktplaats-app: ‘Mag ik je tekening zien?’
Het leven buiten riep weer. Het huispak moest uit, mijn uitgroei moest geverfd worden, de nagels vrolijk gelakt. Langzaam ontwaakte ik uit mijn staat van verslonzing. Het vlammetje is weer aangewakkerd, dankzij een koper van Marktplaats.
Het wordt tijd om de toekomst in te duiken. Al vond ik het eerlijk gezegd opvallend comfortabel de afgelopen weken.
Tatum Dagelet: 'Op mijn leeftijd is het niet eenvoudig om een leuke kerel te vinden'
