Op vakantie was er weinig waar ik me over opwond, behalve het tietennummer. Er is al veel over gezegd door mijn collega’s van print, direct betrokkenen en tot op het bot gekwetsten op Twitter. Toch ik wil er, een week na dato, graag een plasje over doen.
Te laat, dacht je? Nee hoor, juist niet. Beetje reflectie en introspectie in plaats van meteen reageren heeft een situatie nog nooit kwaad gedaan. Sterker nog: deed het gros van de mensheid dat maar wat vaker. Ik mis de tijd dat je eerst een brief moest schrijven en op de post stuurde naar de redactie voordat je commentaar in een krant te lezen was. Het filtert meteen de duizend idioten eruit die elke brainfart die hen dwarszit neerpennen.
Het is verstandig eerst (over jezelf) na te denken voordat je als een hyena anderen met je principes in de cancel-arena opjaagt. Ik word er een beetje moedeloos van. “Ja, jij hebt makkelijk praten want jij bent een witte, hetero vrouw”, is de geijkte reactie die je monddood wil maken. Klopt inderdaad. Alsof dat iets is waar ik me voor moet schamen.
Maar ik ben wel een witte vrouw met een opvallende spleet tussen de tanden en licht overgewicht (sinds de laatste zwangerschap). Alleen op hakken reik ik boven de 1 meter 60. Geloof me: ik heb mezelf nog nooit in het Nederlandse mediabeeld terug gezien. Ook niet op Insta, bij influencers, plus size of zogeheten bodypositivity-iconen die allemaal wél een prominente kont hebben en minstens 1 meter 75 zijn maar geen buik tentoonspreiden zoals ik ‘m draag. Net als de Dove-reclame met ‘normale’ lijven. Niks mis mee, maar ook daar zit geen enkele vrouw tussen die een beetje op mij lijkt. Het zal me jeuken.
Wat een onzin dat iedereen vertegenwoordigd zou moeten zijn op een cover. Dat lukt niet, want de lijst is per definitie oneindig. Stel: je kiest de volgende keer voor een mollig iemand of een vrouw die alopecia heeft, dan is de kritiek vast dat de eerste meid niet stevig genoeg is. En waarom alopecia wel en hoezo zien we niemand met een verstandelijke beperking?! Waar houdt het op, lieve mensen? Hoeveel boxen wil je aangevinkt zien? (Bovendien gaat de tietencover over de preutsheid van social media, niet over alle lijven vertegenwoordigen, maar dat terzijde.)
Qua uiterlijk kwam de zangeres van de Gigantjes ooit het dichtst in mijn mollige buurt. Ik zag Mieke als tiener eens optreden en dacht: ‘Zo zie ik er dus uit als ik later een kokerrok draag en mijn haar toupeer.’ Niet dat ik me ineens gezien of eindelijk ‘gerepresenteerd’ voelde als propperige vrouw. Nee, ik wist simpelweg dat er meer Maaike-achtige lijven rondliepen.
Hoe dan ook: ik heb goede tieten. Niemand die mij vraagt om in m’n blootje op een cover van welk magazine dan ook te staan, en als men het wel zou wagen zou ik zeker nee zeggen. Niet uit preutsheid maar omdat ik mijn heilige gralen graag voor mezelf en geliefden houd. Dus petje af voor alle vrouwen die het wél doen.
Iedereen is per definitie anders dan jij qua karakter, lichaamsbouw en voorkeur. Of je nu homo, non-binair bent, flinke jetsers of hangtieten hebt: ga je unique selling point eens vieren in plaats van soortgenoten optrommelen om een digitaal leger mee te vormen. Die mensen zijn stuk voor stuk slechts online versies van jouw gepersonaliseerde ‘normaal’.
