Die schuimdisco was een kweekvijver voor ongewenst gedrag, bedenk ik mij ineens, staand op deze Turkse partyboot. In hectoliters goedkoop Spaans wasmiddel werd eind jaren 80 ongezien knijpen, prikken en bijten volop gefaciliteerd.
Altijd was er wel een kleine viezerik (met schuimduikbril) die de meisjes naar wie hij de hele week vanuit een stil hoekje gekeken had, via de schuimbodem bereikte en ongezien hun natte waspoederbipsen betastte.
Een bizar tafereel: die wit gepompte schuimvlokkendisco in Lloret de Mar. Vamos a la Playa knalde uit de speakers en rood verbrande meisjeshoofden staken als krokusjes uit het schuim, met blikken die een mix leken tussen slappe giechel en doodsangst. Niemand van hen wist wanneer er een geniepige duikboot langsvoer om ze ergens te aaien of duwen. Dit schouwspel werd vergezeld door de geur van mijn moeder die m’n schone voetbalsokken uit de was haalde.
'Er had gezoend kunnen worden, maar dat doe ik eigenlijk nooit bij een eerste ontmoeting'
Meisjes uit heel Europa gilden het uit in de Moef Gaga, gelegen in de populaire badplaats. Natuurlijk was het ook om Spaans benauwd van te worden: tot je nek in de Dreft-bubbels staan, niet wetend wanneer die sidderaal opnieuw tegen je aan zwemt.
Zelf stond ik ook tot mijn tepels in de blanke bubbelbrij, als de dood dat een vervelend jongetje uit Duitsland of Italië mijn Hollandse bips zou aanzien voor vrouwelijk koraal. Ik was zo druk met dat visualiseren dat ik vergat om zelf een duik in de stoute schuimpret te wagen.
Daar kwam bij dat mijn vriendje Snaak (niet zijn echte naam) net letterlijk een duik had genomen in de witte Punica-oase en bovenkwam met drie tanden door zijn lip en een spoor van bloed op het maagdelijke wit. Hij had aangenomen dat – zoals oude kinderen doen – het schuim een soort kussen was, maar was veel sneller bij de hardstenen dansvloer dan hij dacht. Ook door de wodka-jus.
De schuimdisco kende voor mij dus meer nadelen dan voordelen, al moet ik zeggen dat je kleren wel beter roken dan na een normale, droge dansavond. Dat was dan ook alles, want de angst om verkeerd te knijpen, een trap te krijgen, maar vooral om zélf ongewenst betast te worden door onzichtbare medebezoekers was zó groot dat ik op een barkruk klom en mijn benen hoog optrok. Niet meer stiekem te betasten door het schuim der aarde onder mij.
Hoog op die kruk zag ik een parallel: wanneer bij gymles meester Hans aankondigde dat we gingen apenkooien, waren er óók altijd een of twee jongetjes die direct doldraaiden en met schuimvlokken rond de mond en woeste geluiden binnen drie seconden alle meisjes uit de klas probeerden te ‘tikken’, lees: zo snel mogelijk allemaal hard ergens aanraken. Dat was in het zicht van meester Hans en dus snel klaar, maar in de schuimdisco in Lloret werd het een totaal gecamoufleerde gymles, en mijn vriendjes Snaak en Puf (ook niet zijn echte naam) waren niet te houden.
Ik vroeg me af of de meisjes uit Montpellier het schuimtasten van mijn vrienden wel leuk vonden, maar op een bepaald moment leek iedereen ondergedoken en was er geen kip meer te zien. Surrealistisch. Aan het einde van de avond, toen al het schuim gezakt was en de dansvloer volledig verlaten, zat ik nog steeds met mijn knieën omhoog aan de bar. M’n boys waren er al vandoor met hun Franse dubbelvangst uit de Spaanse schuimvijver.
Terwijl de Turkse house uit de speakers schalt wordt op het piratenschip het beloofde schuim uit het dak gepompt. Ik zie mijn dochter met enorme pretogen en dito glimlach dansen en springen in het fris riekende wit. Als het schuim de kinderen tot net boven de enkels staat kijk ik streng naar de kapitein en knik dat dit meer dan genoeg is. Als mijn knik niet helpt geef ik tien euro om zijn wasmachine te stoppen. Hij mort even, maar gehoorzaamt dan. De lokale Snaak en Puf heb ik namelijk allang in de smiezen, en ik wil alles kunnen blijven zien vanaf mijn barkurk, de beentjes veilig opgetrokken.
'Toen hij voorzichtig over haar T-shirt haar linkerborst streelde, voelde hij: de zomer is begonnen'
