Als puber vond ik de bikinilijn machtig interessant, al is dat niet het goede woord voor wat ik ermee bedoel. Ik gebruik een woord dat in die tijd nog helemaal niet bestond, gezien de vrije wildgroei van haar nog, halverwege de jaren ’80. Nee, ik bedoel iets anders ermee.
Een waslijn met alleen maar bikini’s eraan? Of een bepaalde lijn van speciale bikini-kleding? Een groene, bijvoorbeeld? Zou het net als de moppenlijn, de kliklijn, of de tijdlijn van toen een vast telefoonnummer zijn dat je kon bellen als je je bikini verloren was? In een schuimdisco of zo? Nee hoor, zulke bikinilijnen allemaal niet.
Ik bedoel ermee: het randje wittere huid dat bloot kwam te liggen als een bikini van een meisje uit de klas een halve centimeter verschoof bij het klimmen op een surfplank. En niet de bikinilijn waarmee nú wordt bedoeld dat randen niet-modieus haar weggewerkt worden, in verband met de zomer.

Dat was in mijn pubertijd sowieso niet aan de hand, meen ik mij levendig te herinneren. Want zowel vaders als moeders deden nog weinig moeite om de boomgrenzen der beharing af te tapen. Lasers bestonden nog niet in die tijd. Alleen Darth Fader had er eentje, maar die werkte niet altijd.
Waar ik heen wil vandaag, is het stukje wit dat bloot kwam te liggen wanneer de bikini van een meisje op Loosdrecht, waar wij halve zomers zeilden, zwommen en waterskieden, een beetje verschoven was. De plek op haar lichaam waar dat gebeurde, maakte eigenlijk niet uit. Rug, bil of topje, alle kleurverschil was reden voor een golfje extra opwinding in de zon.
Wat ik mij hierbij afvraag – en alle antwoorden zijn meer dan welkom, dames – werkte dit voor jullie ook zo? Want al is het een millimeter, het verschil tussen bruine en lichtere huid op één en hetzelfde lichaam, ervaar je toch als even iets zien wat (nog) niet mag? En dat prikkelt de zintuigen.

Maar waaróm? Waarom vinden we een tanline, zoals we het nu noemen, toch zo enerverend? Wat is daar de reden van? Gun mij een zelfbedachte uitleg: moeders van de meiden van school lagen op het strand of in eigen tuin vol gesmeerd met slaolie topless te bakken. En ik kan jullie verklappen: voor een jongen van 15 die zijn seksualiteit probeert te lokaliseren, werkte dat allesbehalve bevorderend. De fantasie, de suspense, het gissen en opgewonden voorstellen is key voor de ontwikkeling van seksualiteit, dus werkte de pontificaal exposerende moeders van meisjes of jongens uit de klas een beetje tegen. Tikje too much. Ik trok daar liever nog even een lijn. Een grens, zo je wilt.
“Mama, je hangt uit je pakje” is nog steeds een gevleugelde zin die een van mijn jeugdvrienden sprak toen zijn moeder tijdens een zeiltochtje halfnaakt aan boord van het bootje probeerde te klauteren. De zoon geneerde zich kapot om de ruim bedeelde en flink beboste moeder in haar uitbundige glorie. Een gebeurtenis die ons op feestjes nog steeds doet janken van het lachen, veertig jaar later.
Wij, scheepsjongens van Bontekoe, zagen veel liever de totaal verhulde belofte van Eva of Femke uit de klas, die middels een ragfijn lijntje van kleurverschil in teint onbewust toonden dat ze onder de badkleding er anders uitzagen dan erboven. Maar hoe? Geen idee! En meer hadden we niet nodig.
Voor jongens (en meiden dus ook??) is het kleurverschil van de zomerhuid net onder de verschoven rand van een zwemshort of bikini-top of -broekje, ja zelfs een badpak, het startteken voor de prachtige, nooit oprakende fantasie die ieder opgroeiend kind nodig heeft om zich te kunnen voorstellen wat het nog niet weet.
Alleen weten we vandaag dat zonnen zoals we toen deden, met bikinilijnen als damborden van kleurverschil, verschrikkelijk slecht is. De bikinilijn (zoals ik het woord dus bedacht en gebruikte) sterft uit, maar daarmee ook die fantasie. Ik had nog bíjna ChatGPT gevraagd om me te helpen, maar ik blijf mijn eigen fantasie aanspreken en stel me voor eeuwig mijn gedroomde bikinilijn voor. Ook als die er niet is.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
