Na een zoektocht van een week of twee vond ik op Marktplaats precies het wijnrek dat ik zocht: mahoniehout, wieltjes eronder en ruimte voor 200 flessen, ook niet onbelangrijk.
Tot grote frustratie van mijn lief staan de flessen wijn nu verspreid door het hele huis.
Er staan wat doosjes op zolder in het ketelhok, er ligt wat in de schuur, er is een klein wijnrekje aan de muur in de woonkamer en in de keuken bevindt zich ook nog een aantal flessen bovenop de kastjes. Daar moet verandering in komen zodra we gaan verhuizen aan het einde van de zomer, vandaar mijn queeste voor een nieuw rek.
De verkoper, die geen vraagprijs heeft aangegeven, beantwoordt mijn vraag wat hij er voor wil hebben met: ‘ergens tussen de €100 en €120.000.000’. Dat helpt me niet veel verder. Nou is Marktplaats dé plek om te onderhandelen, dus ik besluit €90 te bieden. Dat accepteert hij meteen. Dan heb je toch altijd het gevoel dat je ook met minder toe had gekund, maar we hebben een deal. Als ik vraag waar hij precies in Loenen aan de Vecht woont, antwoordt hij dat het rek bij zijn schoonouders in Driebergen staat en dat ik het daar kan ophalen.
Het rek is 1 meter breed, 1,20 hoog en 60 centimeter diep. “Past dat wel, denk je?” Mijn vrouw staat naast me, terwijl ik naar de achterbak kijk. Een sessie met de rolmaat leert me dat, wanneer ik de kinderstoeltjes verwijder en de achterbanken plat leg, het precies moet passen.
Eenmaal aangekomen in Driebergen helpt de alleraardigste schoonvader me met het in de auto tillen van het wijnrek. Helaas had ik buiten de twee richeltjes van één centimeter breed gerekend waar de hoedenplank normaal op ligt. Dat maakt dat er in de breedte twee centimeter ruimte ontbreekt. Samen staan we van het rek naar de auto en weer terug te kijken. Helaas krimpt het rek daar niet van, noch groeit de auto. We spreken af dat ik de volgende dag terugkom met een grotere auto en ik vertrek weer huiswaarts.
Dat het net niet past is één ding. Dat ik het triomfantelijke gezicht van mijn wederhelft bij thuiskomst moet zien terwijl ze haar ‘ik-zei-het-je-toch’-gezicht trekt, is moeilijker te verkroppen.
Een vriend van mij heeft een grote SUV als leasebak van zijn werk. Niet dat hij die ooit nodig heeft, want hij werkt voornamelijk thuis of gaat met de fiets. Of ik zijn auto even drie uurtjes mag lenen morgen en of hij tijd heeft om even te meten hoe breed de achterbak is. Die blijkt vier centimeter breder dan de mijne, dus ik besluit de gok te wagen. “Als het weer niet past ga ik echt keihard lachen”, krijg ik als laatste succeswens mee van mijn eega. Ik duim dat een tweede walk of shame me bespaard blijft.
Terug in Driebergen blijkt die vier centimeter precies genoeg. Er blijft zelfs aan weerszijden een duimstokje ruimte over. Ik reken af, dank de schoonvader voor zijn geduld en rij goedgeluimd terug naar Diemen. Size does matter.
'Ik ben een enorme chaoot en ik raak alles kwijt, maar vrijwel nooit definitief'
