Het met werk gevulde weekend dat voor de deur stond veranderde in een oneindige zee van mogelijkheden toen alles op het laatste moment verplaatst werd naar een week later.
'Muren vol schimmel, loslatend behang en het rook er naar poep: hoe hadden we dit niet gezien?'
We besloten de koe bij de horens te vatten, kinderen en wat basale benodigdheden in de auto te smijten en te vertrekken richting het zuiden van ons land.
We zouden onderweg wel kijken waar we precies gingen slapen. Iets wat, wanneer je een gezin hebt met twee kinderen, al voelt als een heel erg rock & roll-avontuur. Het bleek dat er op vrijdagmiddag weinig opties meer zijn voor in Zuid-Limburg, iets met een gewilde bestemming.
'Klinkt leuk, zo'n foodfestival, totdat je 35 euro moet aftikken voor twee glazen sangria'
Mijn vrouw, ook wel speurneus extraordinair, vond zowaar nog een appartementje met twee slaapkamers dat ook nog eens twee nachten beschikbaar was. En dan lag het nota bene midden in het centrum van het prachtige Valkenburg! Het kon niet op, dachten we, en dat het boven een Italiaans restaurant lag mocht de pret niet drukken, want de reviews waren prima. Dat is het fijne aan mensen die beoordelingen schrijven over dingen. Ik heb absoluut geen zin om beoordelingen over dingen achter te laten, maar wil wel graag van tevoren lezen wat anderen van iets vinden.
De enige ingang was dwars door het restaurant heen, dat had de eerste rode vlag moeten zijn, en na twee ongeïnteresseerde dames van de bediening kwamen we uit bij de eigenaar van het restaurant. Hij leidde ons naar de eerste etage, waar we zouden verblijven. Voor de deur van het appartement gaf hij de sleutel, zonder mee te lopen naar binnen en spoedde zich weer naar beneden. Die zal het wel druk hebben, aldus mijn naïeve ik, en we gingen naar binnen.
We werden begroet door een muur met daarop drie stukken drijfhout, met touwtjes aan elkaar gemaakt, met daarop Live Life Love. Ik ben niet gauw verdrietig, maar toen meteen wel. Als dat nou alles was geweest, hadden we er prima mee kunnen leven, maar helaas was dit slechts het begin. Er liep een scheur over de hele lengte van het plafond van de woonkamer, de vloer liep schots en scheef, de cv-ketel hing midden, en onafgedekt, op heuphoogte in de keuken.
De badkamer had muren die helemaal zwart uitgeslagen waren van de schimmel. Dan bedoel ik niet een oud kitrandje wat eens een keer vervangen zou mogen worden, nee het waren bijna bloemen en dan muurbreed. Het rook er om onverklaarbare redenen naar poep en een raam openzetten was geen optie. Want aan de achterkant kwam de afzuiginstallatie van het restaurant precies naast datzelfde raam uit en aan de voorkant rookte men ketting op het terras. Het behang hing los, al had dat als voordeel dat je wel mooi het vorige behang eronder kon zien zitten.
De klap op de vuurpijl was dat er op de grond in onze slaapkamer een – weliswaar fonkelnieuwe, dat moet gezegd – afzuigkap stond. Niet aangesloten, gewoon daar neergezet.
Ik pakte de advertentie er nog eens bij, want hoe hadden we dit niet gezien?! Er bleek kundig om alle euvels heen gefotografeerd. Toen we ons beklag deden bij de eigenaar haalde hij zonder pauzeren het bedrag voor de tweede nacht cash uit zijn zak en zei, samen met excuses, dat het zo wel goed was. Ineens besefte ik dat dit het verdienmodel was. Twee nachten boeken, één terugbetalen en een opslagplaats voor je afzuigkap.
''Dat rare geluid hoort erbij', zegt hij zoals iedereen die een auto probeert te verkopen zou zeggen'
Jan Versteegh
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
Lees hier alle columns van Jan Versteegh.
