Het is ergens rond minuut 25 in de documentaire Mag ik je aanraken van Tamar van den Dop, waarin acteurs hun seksscènes in films terugkijken en erover vertellen.
In beeld is Nora El Koussour, de jonge actrice die indruk maakte met haar speelfilmdebuut Layla M. In de documentaire kijkt ze naar een verkrachtingsscène in de serie Mocro Maffia. Zichtbaar aangedaan, met tranen over haar wangen, vertelt ze dat er afspraken waren gemaakt over de scène, dat ze inzage zou krijgen in de montage, maar die belofte is niet nagekomen.
Koussour had bij de makers aangedrongen om discreet te werk te gaan, niet te expliciet, meer suggestief, omdat ze bang was voor reacties uit de Marokkaans-Nederlandse gemeenschap. Ze had eerder al negatieve ervaringen gehad en wilde die voorkomen. Het resultaat is een scène die zij veel te lang, expliciet en vernederend vindt en die haar vervolgens op spuug- en scheldpartijen kwam te staan op straat.
Dat is afschuwelijk. Koussour is hier dubbel onderdrukt. Eerst door de makers die achteloos met haar wensen en veiligheid omgingen en daarna door straattuig dat zijn innerlijke aap niet in de hand kan houden.
Dit is geen hondenfluitje voor racisten, mannen van álle kleuren en standen denken nog altijd dat vrouwen hun bezit zijn. Dat loopt daar online en op straat als een zelfbenoemde zedenpolitie vrouwen te vernederen en intimideren. Dat zou veel harder veroordeeld moeten worden.
Maar tuig is niet het enige probleem in dit verhaal. Het is onvergeeflijk dat een jonge actrice, tegen haar nadrukkelijke zin in, zo misbruikt wordt door mensen die zich waarschijnlijk creatief en kunstzinnig noemen.
Ik ben niet zo van de cancel culture. Maar makers die lak hebben aan het welzijn van hun actrice en voor wie de eigen scoringsdrift belangrijker is dan haar lichamelijke integriteit, die mogen van mij plantsoenen gaan vegen.
'Je kunt als man een totale mislukkeling zijn en toch promotie en salarisverhoging krijgen'
