Vorige week las ik in een column van Lale Gül dat de zogenoemde loonkloof tussen mannen en vrouwen in Nederland onder andere zou bestaan, omdat mannen beter zijn in salarisonderhandelingen. Vrouwen zouden alleen onderhandelen als van tevoren bekend is dat die mogelijkheid er is. Mannen proberen het altijd. En terecht, want wie voor het eerste bod gaat, is een dief van eigen portemonnee.
Menig vrouw of feminist hoor ik regelmatig en hard kakelen over hoe oneerlijk de loonkloof wel niet is. Vrouwen zouden benadeeld worden qua salaris, enkel omdat ze vrouw zijn. Dat meerdere factoren een rol spelen bij het verschil in salaris tussen mannen en vrouwen hoor ik ze zelden erkennen. Maar, als de dames genoegen nemen met the bare minimum, wat – laten we wel wezen – een eerste salarisbod áltijd is, dan faciliteren zij zelf het in stand houden van die loonkloof.
Onderhandelen is een kunst, wordt wel eens gezegd, al is het ook geen hogere wiskunde. Eigenlijk is het gewoon een spel. Bijna elk bedrijf wil het beste in huis halen tegen de scherpste prijs. Dan houden ze aan de eindstreep meer over. Zou nobel zijn als men meteen het hoogst mogelijke salaris biedt dat beschikbaar is, maar er moet natuurlijk ook gewoon geld verdiend worden. Elke cent telt.
Daarbij komt; als een bedrijf meteen het hoogst mogelijke salaris biedt en de kersverse werknemer wil onderhandelen, want vindt dat hij/zij meer waard is, dan vált er meteen niks meer te onderhandelen en loopt de deal misschien al snel op niets uit. Zonde. Daarom gaan bedrijven vaak iets onder het salarisbedrag zitten dat ze daadwerkelijk willen betalen, en een goede onderhandelaar iets bóven de cijfers die ze aan het eind van de maand op hun rekening willen zien staan.
Uiteindelijk komen de partijen ergens in het midden uit, kunnen er nog een paar tientjes bovenop of vanaf, misschien nog een lappie van de zaak et voilà: de handen kunnen worden geschud. Beiden het gevoel dat ze het onderste uit de kan hebben gehaald, beiden tevreden.
Vrouwen durven dus blijkbaar alleen te vragen wat ze zichzelf waard vinden als iemand zegt dat het mag. Maar als je genoegen neemt met een bedrag, waarvan je zelf denkt dat het niet onderhandelbaar is, is er niemand schuldig behalve jij. Brutalen hebben toch de halve wereld?
Al denk ik wel te weten waar het aan ligt: vrouwen zijn veel te druk bezig met wat een ander van ze zou kúnnen vinden. Hebzuchtig, arrogant, lachwekkend, te duur. Gedachten die niet berusten op feiten, maar op aannames. Wie zichzelf benadeelt, zal nooit een winnaar zijn. Zij die hun eigen waarde wél kennen en deze goed kunnen onderbouwen, kunnen ook moeilijk onderuit gehaald worden, want dát is pas gênant.
Is die onderhandelruimte er dan uiteindelijk écht niet? Dan is het accepteren van een bod alsnog een zelfgemaakte keuze. Misschien wordt het eens tijd om niet met het tere vrouwenvingertje te wijzen. Steek hand in eigen boezem en zeg ook vooral eens nee. Zal je zien dat je die handjes niet voor een appel en een ei hoeft te laten wapperen.
'Ons leven moet vooral uiterst comfortabel zijn en met zo min mogelijk tegenwind'
