Columnist Carol Rock (45) schrijft over wat haar opvalt in het nieuws. Deze week heeft ze het over eenzaamheid en het bezoeken van je familieleden.

‘Proef Eenzaamheid’. Ik heb die uitzending net even teruggekeken. Met enorme verbazing moet ik erbij vermelden.

Voor wie het ontgaan was, mijn roots liggen in Nederland en in Suriname. Dat betekent in de praktijk dat we soms precies genoeg koken voor ons viertjes en dat spontaan rond etenstijd binnenvallen dan een beetje ingewikkeld wordt. Maar het betekent ook dat als iemand bij ons thuis jarig is, wij verwachten dat je blijft voor het eten en ’s avonds met pijn in de kaken van het lachen en een buik zo strak als een vers opgeblazen strandbal weer richting huis gaat.

Lees ook
Carol over lerarenstaking: ‘Ik ben godzijdank niet het onderwijs ingegaan’

In ‘Proef Eenzaamheid’, zien we hoe Monique haar dagen slijt op de bank, voor de buis. Soms wel vijftien uur achter elkaar. Ze spreekt nooit iemand. Niemand komt haar opzoeken, zelfs haar enige zoon niet, die ziet zij hooguit één keer per jaar. Hij woont namelijk in het buitenland. Ik denk dan meteen aan Australië, of Nieuw-Zeeland. Maar nee, hij woont ongeveer 550 kilometer verder, in Duitsland. Een snelle hoofdrekensom leert mij dat zoonlief, dankzij de riante snelheidslimieten in Duitsland, in vijf uurtjes naar zijn moeder kan rijden. Kom op zeg, je hebt één moeder, heeft zij zo slecht voor jou gezorgd dat je het niet eens kunt opbrengen haar wat vaker dan die ene keer per jaar op te zoeken? Ik kan niet in zijn portemonnee kijken, maar als je weet dat jouw moeder de hele dag in haar eentje voor zich uit zit te staren, dan doet dat toch wat met je?

Mijn oma overleed dertien jaar na mijn opa, ze werd 94 en woonde zelfstandig. Er waren dagen bij dat ze eenzaam was, dan moest ze tot ’s avonds wachten voordat één van haar kinderen, kleinkinderen, schoonkinderen, of andere familieleden langskwam. Ze heeft in die dertien jaar geen dag alleen hoeven slapen. In onze cultuur is dat normaal, je laat je familie niet in de steek. En familie is in Suriname een groot begrip: als je langer dan vijf jaar regelmatig bij iemand over de vloer komt, ben je automatisch oom of tante en dan val je vanzelfsprekend ook onder die groep mensen die ervoor zorgt dat een vrouw als Monique niet de hele dag met gesloten gordijnen haar dag doorbrengt. Het kan behoorlijk oplopen in de kosten met feestjes, maar desondanks kan ik iedereen deze vorm van familie-uitbreiding van harte aanbevelen.

Lees ook
Carol spreekt zich uit over haar irritatie omtrent ‘vlogouders’

Ik woonde als student ooit boven een verwarde, oude vrouw wiens penetrante lucht door het hele trappenhuis te ruiken was. We praatten nooit met haar. En ook al hadden we dat gewild, zij hield ons altijd op afstand. Ze was altijd boos, op alles en iedereen. Haar hond was haar enige gezelschap. Ze had één kind, dat haar nooit opzocht. Ik weet niet wat daarvan de reden was en begrijpen doe ik het evenmin. Ik ga mijn ouders van de week maar een extra lange knuffel geven.
Oh en dan nog iets, diep vanbinnen hoop ik toch dat Monique’s zoon en zeker ook haar buren zich kapot schamen na die uitzending van woensdag.