Onze columnist van ‘Op Het Schoolplein’, Aki Watano, is terug van weggeweest. Als moeder van een brugpieper schrijft ze nu: ‘Op De Middelbare’.
Gat-ver-damme. Nee, niet weer hè! Aan de onderkant van mijn sok bungelt een maandverband. Sinds mijn oudste dochter ongesteld is geworden, is het hele huis bezaaid met verrassingen. Sowieso tref ik met twee pubers dagelijks op de meest onverwachte plekken allerlei stapeltjes en hoopjes. Van gebruikte beugelelastiekjes op het aanrecht, vochtige make-up sponsjes op míjn bureau, schoolboeken in de wc tot bergen kleding gewoon midden in de gang. Wat kan het je schelen? Het is bijzonder hoe de kids zonder op te kijken van hun mobiel al slalommend toch heelhuids hun kamer vinden.
Als ik mijn kinderen aanspreek over de zooi, kijken ze me vol onbegrip aan. “Vooral die plakkerige zooi. Die ruim je zelf op,” zeg ik rustig. Die blik van hen. Alsof ik zonet op tafel heb gekakt. “Mam, chill gewoon.” En dat is het nou juist: ik wil niet chillen. Sterker nog, ik kan dat woord niet meer horen. Het moet toch niet zo zijn dat ik hun hele middelbare schooltijd als een lakei die troep achter ze opruim.
Maar behalve de taak als zwijgzame voeder en opruimer, vind ik het sowieso lastig om los te laten. Ik ben toch degene die meezoekt naar het geschiedenisboek dat mijn zoon ’s avonds laat kwijt is terwijl hij de volgende dag een proefwerk heeft. En ik pieker vaak tot diep in de nacht over bodyshamen of nare verkeersongelukken terwijl mijn man luid snurkend naast me ligt. Hij leeft sowieso een stuk zorgelozer dan ik. Als ik hem vraag over hoe hij erover denkt, steekt hij meteen een raar verhaal af dat hij al op zijn veertiende met zijn vrienden de wieldoppen van de auto van de buurman had gejat. Oké…
“Je moet er niet zo bovenop zitten,” zegt vriendin Margot die zelf drie puberdochters heeft. “Laat ze een beetje los, dan is het maar een zooi of halen ze een onvoldoende.”
Loslaten. Ik denk terug aan de basisschool en Ineke, een moeder die nog angstiger is dan ik. Regelmatig slikte ze haar ‘pammetjes’ of andere medicatie waardoor ‘de knoop uit haar maag verdween’. Zij was de enige moeder die het presteerde om acht jaar lang met álle schooluitjes van haar dochter mee te gaan. Tijdens een informatie avond van groep zeven, zat ze helemaal vooraan in de klas. Het ging erom dat de leerlingen, na het laatste uur gym, zelfstandig vanaf de gymzaal naar huis zouden fietsen. Ineke moest nog net niet in een zakje blazen. Ze stond op en piepte: “En dat waaiert dan allemaal zo uit?”
Zal ‘Ien’ inmiddels gewend zijn? De middelbare school is immers loslaten voor gevorderden.
Laatst kwam ik Ineke weer eens tegen. Ik vroeg haar of haar dochter het leuk had op de middelbare school. Meteen begon ze over doodenge verhalen van knal depressieve pubers die ze kende. In een volgend leven neem ik een hond, dacht ik achteraf. Het duurde nog dik een uur voordat ik enigszins hersteld was en ik nam mezelf voor om vooral geen Ineke te worden.
’s Ochtends nadat ik de jongste naar school heb gebracht, zie ik een vrouw in een knalroze korte broek fietsen, met daaronder pantoffels. Wacht, het is Margot! Ze remt als ik zwaai en kijkt betrapt. Ze vertelt dat ze nog in pyjama thuis zat toen haar dochter belde vanaf het station. Huilend meldde ze dat haar tas uit haar fietskratje was gepakt toen ze haar fiets op slot deed. “Ik ben er meteen op afgegaan. Kon me niet schelen dat ik mijn pyjama nog aan had. Wat blijkt? Haar tas stond gewoon aan de andere kant van het hek. Ze had daar niet gekeken, zei ze.”
Nogmaals dwaalt mijn blik af naar haar bijzondere kledingcombinatie. Vooral het zwarte colbertje over haar knalroze pakje.
“Oké oké, ik laat mijn kinderen ook niet zitten. Daar gaat het je om, toch? Je had me moeten zien, in de ochtenddrukte bij de fietsrekken. Ik had haar bijna gewurgd,” zegt Margot. Ik háát het als mijn kids het doen, maar ik kan het niet laten en voor ik het weet floept het eruit: “Ah joh mens, chill gewoon.” Margot kijkt me bevreemd aan en ik voeg eraan toe: “We hebben er allemaal last van.”
Journalist Aki Watano is getrouwd en heeft drie kinderen (13, 12 en 10 jaar). Sinds dit jaar gaat haar middelste naar de middelbare school. Een mijlpaal die zich leent voor een nieuwe reeks grappige en heel herkenbare columns. Eerder schreef ze voor LINDAnieuws columns over alles wat ze op het schoolplein van de basisschool meemaakte.
