‘Ik pak het wel even voor je,’ zegt ze. Ik ruik haar parfum, een houtachtige geur met een hint vanille. Ze steekt haar hand zonder twijfelen in mijn shirt en haalt het ijsklontje soepel tussen mijn borsten vandaan. Ik voel haar zachte handen over mijn huid en durf me niet te verroeren. Mijn lichaam wordt warmer door haar aanraking. Ik ben er zeker van dat ik inmiddels rode wangen heb en dat komt niet van het rennen van net. Ze kijkt me aan met haar donkere ogen en blijft dat doen, terwijl ze het ijsblokje eerst over mijn lippen wrijft en dan in haar eigen mond stopt. Ik voel haar warme adem en als ik uitadem weet ik dat ik een soortgelijke warmte afstraal. Het lijkt wel alsof er een elektromagnetisch veld tussen ons bestaat.

Rachels bril beslaat, maar zelfs dat doorbreekt de spanning niet. Ze pakt de onderkant van mijn shirt, doet haar bril af en terwijl ze me blijft aankijken maakt ze haar brillenglazen schoon. Dan verlaat ze de badkamer. Als ik alleen in de badkamer sta kom ik ineens bij zinnen en weet ik zeker: ik wil niet dat dit stopt. Ik loop Rachel achterna.

Luisterserie

Hallelujah, is het bij jullie ook opeens zo warm? Dit fragment komt uit IJsklontjes, geschreven door Mojdeh Feili en bij Storytel voorgelezen door Joy Delima.