Een knaller van een komedie. Een avondje ongegeneerd gieren. Na anderhalfjaar Covid-ellende hebben we dat wel weer eens verdiend, vindt regisseur en schrijver Daria Bukvić. Samen met Soundos El Ahmadi maakte ze de nieuwe bioscoopfilm ‘Meskina’. Wij spraken haar.

Kun je kort vertellen waar de film over gaat?
“Zeker. Meskina gaat over Leyla, een vrouw van begin dertig die in scheiding ligt met haar man – een superpopulaire hiphop-producer. Ze raakt daardoor niet alleen hem, maar ook haar baan en huis kwijt. Sommige familieleden noemen haar vervolgens een ‘meskina’ – ofwel een zieligerd. Volgens hen – én volgens een groot deel van de samenleving – kan een vrouw alleen maar gelukkig zijn met een man aan haar zijde. Zowel Leyla’s moeder als zus zijn dan ook vastbesloten een nieuwe vent voor haar vinden. Met beide mannen slaat Leyla aan het daten – tegelijkertijd. En dat gaat natuurlijk hopeloos mis.”

Dat klinkt als dé perfecte film voor een avondje met vriendinnen
“Dat is het zeker. De film gaat namelijk eigenlijk – en voorál – over het feit dat je de regie als vrouw in eigen hand moet nemen. Dat je zélf het einde van je sprookje moet schrijven, in plaats van dat de maatschappij en je omgeving bepalen wat jou gelukkig maakt.”

Zitten er nog autobiografische delen in?
“Nou, dat is wel grappig: ik doe het niet bewust, maar ik val opvallend vaak samen mijn hoofdpersonages. Zo stond ik tijdens het maken van deze film ook voor de keuze of ik in mijn oude relatie zou blijven hangen, of niet. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om – na een lange tijd – weer als vrijgezel door het leven te gaan, en voor mezelf te kiezen, voor mijn eigen geluk. Of dat bevalt? Héél erg, haha. Ik voel me heel krachtig dat ik echt voor mezelf heb gekozen en alleen nog maar autonome beslissingen maak.”

‘Girl empowerment’ staat dus centraal in Meskina. Waarom is dit onderwerp zo belangrijk voor je?
“Als het aankomt op vrouwenemancipatie in Nederland zijn we er nog lang niet. Als je de dertig hebt aangetikt, gaat iedereen om je heen naar de klok kijken. Dat maak ik nu zelf ook mee. Daarom denk ik dat deze film bemoedigend kan zijn voor – met name jonge – vrouwen die het lastig vinden om de maatschappelijke verwachtingen naast zich neer te leggen. Het zou mooi zijn als er meer verhalen worden verteld waarin gebroken wordt met dat standaardbeeld van trouwen, kinderen krijgen en zo gelukkig worden.”

Denk je niet dat veel vrouwen die wens ook wel echt zelf hebben?
“Als blijkt dat 90% van de vrouwen dat zélf graag wil, dan is dat prima. Als je het maar zelf mag bepalen, daar gaat het mij om. Feminisme gaat wat mij betreft niet over vrouwen die fulltime werken en stoer zijn, het gaat over vrouwen die doen wat ze zélf willen. En als dat trouwen en kinderen krijgen is, dan is dat prima. Maar als dat een kinderloos leven is, dan is dat óók prima. En dat is misschien een minderheid, maar als we om die reden hun verhaal niet zouden vertellen, dan zou dat hetzelfde zijn als alleen maar hetero-verhalen creëren omdat queerstellen in de minderheid zijn.”

Voor de film werkte je samen met Soundos, hoe was dat?
“Als je het hebt over vrouwen die de regie in eigen handen hebben, dan is Soundos hét grote voorbeeld. Zij ademt empowering. Je kunt van alles van haar vinden, maar je kunt niet ontkennen dat zij volledig haar eigen pad bewandelt. Dat vind ik bewonderenswaardig. She did it her way.”

Werd je al dat ‘gevrouw’ op de set ook wel eens zat?
“Absoluut niet. De crew van een filmset is vaak voor een groot deel mannelijk, dus ik heb van die hoeveelheid vrouwen eigenlijk heel weinig gemerkt. Alleen in het schrijfproces zaten we met veel vrouwelijke stemmen aan tafel. En dat was vooral heel erg aangenaam.”

Zou je stiekem wel eens man willen zijn?
“Ik vind het heerlijk om vrouw te zijn, ik vier mijn vrouwelijkheid op alle mogelijke manieren. Maar in alle eerlijkheid: als iemand mij nu de optie zou geven om in een man te veranderen, dan zou ik het misschien wel doen. Als ik daar alleen maar voor in mijn vingers zou hoeven knippen, zeg maar. Het lijkt me geweldig om ’s nachts te kunnen hardlopen zonder angst. Of om op een zomerse dag in korte kleding over straat te lopen zonder geïntimideerd te worden. Kortom: een stuk angstlozer door het leven gaan. Ja, dat lijkt me heerlijk.”

Dat is eigenlijk een hele treurige reden om geen vrouw meer te willen zijn
“Ja, dat is het ook.”

Wat hoop je met je film te bereiken?
“Allereerst dat mensen een fantastische, hilarische bioscoopavond hebben. Ik denk dat iedereen dat na anderhalf jaar Covid-treurnis wel verdiend heeft. En ik kan je garanderen dat je gaat lachen, dat je een liefdevolle avond gaat beleven. En anderzijds hoop ik dat alle vrouwen met een opgetild gevoel de zaal verlaten. Geïnspireerd om de regie over hun eigen leven te nemen. En dat ze allemaal denken: fuck ja, dit kan ik ook.”

Meskina is Daria Bukvićs eerste speelfilm en draait vanaf 22 juli in de bioscoop. Daarnaast maakt Bukvić vooral theater. Sinds juni is ze artistiek directeur van Toneelgroep Oostpool.