In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Bo (26) haar eeneiige tweelingzus, die aan een hersentumor overleed.
Geschreven door Bo Westendorp, ter nagedachtenis aan Bibi Westendorp (30 juni 1992 – 22 mei 2018).
Op 30 juni 1992 werd ik geboren. Zeven minuten later kwam mijn eeneiige tweelingzus Bibi ter wereld. Zoals we samen in de baarmoeder gezeten hebben, gingen we het leven door. We waren onafscheidelijk. Bibi groeide op als een levendige, jonge vrouw met een sterk karakter. Mensen helpen zat in haar bloed. Het op de basisschool opkomen voor kinderen die gepest werden, ging over in werken bij het Leger des Heils, waar ze de zwaksten van de samenleving met liefde hielp.
Haar open uitstraling en karakter zorgden ervoor dat ze veel vriendinnen om zich heen verzamelde. Bibi was altijd de hort op, stilzitten kon ze niet. Gelukkig was haar vriend uit hetzelfde hout gesneden en vlogen ze samen de hele wereld over voor hun vakanties. Vanaf 2017 kreeg Bibi last van migraine-klachten die maar niet verdwenen. Stress, dacht de huisarts, en wij daarom ook. Maar eind maart kreeg ze erge nekpijn, gevolgd door hoofdpijnen en flauwvallen. Ik voelde niet direct dat er iets mis was toen ze ziek werd. Maar toen ik haar zag, was ik er als eerste van overtuigd dat het niet goed zat. Op Eerste Paasdag voelde Bibi zich zo ziek dat de ambulance werd gebeld. Schoorvoetend ging ze naar de huisartsenpost. Deze keer zei de dokter dat er wél iets mis was. Ze werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht.
We kregen de ergste boodschap die je kunt krijgen. Bibi had een niet operabele hersentumor. In de weken die volgden beviel ons kleine zusje Nona van haar eerste kindje. Bibi was op slag verliefd op haar nichtje. Tegenhouden liet ze zich niet door haar ziekte, dagelijks werden er kilometers afgewandeld en ze gaf haar leven nog steeds een acht. Maar op Tweede Pinksterdag, vijftig dagen nadat Bibi te horen kreeg dat ze een hersentumor had, overleed ze.
De dag dat ze stierf, voelde ik aan dat het zou gebeuren. Ik keek naar haar, hoe ze in het ziekenhuis lag en hoe ze buiten bewustzijn naar adem snakte. Diep in mijn hart voelde ik hoe ze steeds verder weggleed, ondanks dat haar ademhaling rustiger werd. Middenin de nacht kreeg ik een telefoontje dat ze was gestopt met ademen. Gek genoeg werd ik overspoeld door een enorme rust, alsof ze in mijn oor had gefluisterd dat het zo goed was. Het afscheid van Bibi was prachtig. Er waren ruim 1600 mensen. Na het overlijden van mijn tweelingzus is de helft van mijn hart verdwenen. Ik hoop dit verlies en verdriet ooit een plek te kunnen geven.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
Start je dag met een verse dosis nieuws in je mailbox – geselecteerd door de redactie van LINDAnieuws. Schrijf je hier in voor onze ochtendnieuwsbrief en begin je dag goed geïnformeerd.
