Felicia's wereldreis met haar gezin is voorbij: 'Ik huil omdat ik niet terug wil'

Column | Column

23-04-2018 | Suzette Hermsen

Felicia (37) en haar man Corné hadden het voortkabbelende leven in Nederland wel gezien. Met kroost en al stapten ze het vliegtuig in en reizen momenteel de halve wereld over.

Voor LINDA.reizen doet Felicia verslag van haar reis door Australië, Nieuw-Zeeland, Fiji, Argentinië en Chili.

Lees ook
Felicia is met haar gezin op wereldreis: ‘We falen jammerlijk in ons alcoholbeleid

In de aanloop naar onze wereldreis heb ik best wat tranen vergoten. Niet omdat ik niet wilde vertrekken (integendeel!) maar wel omdat er een aantal blijde én verdrietige dingen speelde en ik toch best wat mensen zou gaan missen, dacht ik. En nu, tijdens de allerlaatste dagen van deze prachtige reis, kan ik wederom niet ophouden met huilen. Ik huil om niets, maar ook om alles. Om de ongelofelijke ervaring die we met z’n vieren hebben gehad, om het feit dat dit samenzijn de kinderen en ons zoveel goed heeft gedaan en om hoe vreselijk gelukkig we zijn. Maar ik huil het hardst omdat ik niet terug wil. Echt niet.

Home is where the heart is, toch? Nou, mijn hart is op vele plaatsen, maar amper in Nederland, dat is me ondertussen wel duidelijk. Ik merk dat ik op elke plek probeerde te voelen of ik er zou kunnen wonen. En dus houdt de vraag ‘waar is thuis’ me nu constant bezig. Is het Australië? Het prachtige Down Under met de langgerekte stille stranden, het geweldige eten en de liefde voor sport en familie? Is thuis Nieuw Zeeland, het ruwe, ongepolijste Zuidereiland of het meer Europese Noordereiland met paradijselijke plekken als Coromandel en Waiheke? We kwamen er een Engels stel tegen dat al antwoord had gegeven op dezelfde vraag, hun hele hebben en houden had verkocht en dolgelukkig rondreisde.

Eenmaal in Argentinië wist ik het bijna wel zeker: híer wil ik blijven. De taal, de geuren, de weidsheid en het heerlijke leven, alles herinnerde me aan mijn eigen jeugd op Curaçao en ik kreeg de lach niet van mijn gezicht. Maar de grootste verrassing was misschien nog wel Santiago de Chile, de hoofdstad van Chili. Zowel C. als ik werden op slag verliefd op die geweldige stad. Prachtige oude gebouwen, schoon, veilig, waanzinnig eten en nog betere wijnen. Plus: op iedere hoek van de straat een prachtig park met dito speeltuin. Everybody happy. We maakten een rondreis en eindigden weer in Santiago, waar exact hetzelfde gevoel opnieuw omhoog kroop. Was dit dan thuis?

Uiteindelijk eindigden we onze reis in Uruguay, aan het strand in José Ignacio, een plek die je gerust een perfect bubble kunt noemen. Fijne stranden, lekker eten, kindvriendelijk en eindeloos veel leuke winkeltjes en restaurants. We ontmoetten er een superleuk Nederlands gezin dat zich daar permanent heeft gevestigd (je begrijpt: ik was schaamteloos jaloers) en ons liefdevol meenam in hun ritme. Lunchen met onze voeten in het zand, een diner met hun vrienden en als klap op de vuurpijl een paasbrunch op een prachtige estancia, waar de kindjes op blote voeten eieren in het gras zochten en wij dronken van geluk eindeloos aan tafel zaten. In mijn hoofd had ik ons strandhuis al ingericht. Maar we moesten weer verder, en streken nogmaals neer in Argentinië, op een geweldige plek buiten Buenos Aires, om ons voor te bereiden op de lange terugvlucht. En weer overviel me daar het ’thuisgevoel’.

Waar ik heel naïef gehoopt had dat deze reis mijn honger naar het buitenland wel even zou stillen, blijkt steeds meer dat het vuur juist in alle hevigheid brandt. Dus wat nu? Tanden op elkaar en de draad weer oppakken in het fijne Amsterdam? Of juist huis en haard verlaten en opnieuw op avontuur? De tijd zal het leren.