Alles achter je laten en op wereldreis gaan. Niet iedereen durft het, maar Mariska (45) en haar vriend Tjaart (51) hebben alle zeilen bijgezet om hun droom te verwezenlijken.
Letterlijk. Met hun samengestelde gezin zeilen ze momenteel de wereld over en pennen speciaal voor LINDA.reizen al hun avonturen neer.
We zijn met een heel klein groepje mensen vier dagen op pad, om van heel dichtbij kennis te maken met de natuur en het dierenrijk, in de jungle van Suriname en de cultuur in de dorpen langs de rivier. Etto Paulus is onze gids. Etto is een rasechte Surinamer. We zijn al op kanotocht met hem geweest en nu neemt hij ons mee naar het dorp waar hij opgegroeid is, en waar zijn moeder Carmen en veel familieleden nog steeds wonen. Etto is getrouwd met een Nederlandse, met wie hij twee kinderen heeft. Hij runt hier een succesvol outdoorsportbedrijf en neemt toeristen dagelijks mee de jungle in om te fietsen, te wandelen en te kanoën. Maar nooit eerder nam hij mensen mee naar zijn dorp. We voelen ons dan ook bevoorrecht. Tjaart kent Etto al vijftien jaar. Etto’s schoonouders op Texel pasten op Luuk toen hij nog een baby was. En Tjaart was twaalf jaar eerder al eens in Suriname bij Etto op bezoek.
Met een auto kun je niet in Abenaston komen. Aan het eind van de weg stappen we in een korjaal en varen in twintig minuten naar het dorp. Het verblijf maakt diepe indruk op ons. We zijn onderdeel van een bijzondere ceremonie rondom het overlijden van een dorpsgenote. We slapen in het huis van Carmen. We helpen haar met afwassen en de was doen. We baden zelf in de rivier en wassen er ook onze kleren. We lopen naar het kostgrondje van Carmen en plukken de door haar geteelde watermeloenen. Ondertussen leren we van alles over eetbare en medicinale planten in de jungle. Onze kinderen spelen voor de hutjes met de dorpskinderen. ’s Avonds wordt op een houtvuur in het kookhutje een eenvoudige, maar voedzame maaltijd van rijst of vis met kip en groente bereid. Carmen spreekt nauwelijks Nederlands, maar met Etto’s vertaling uit het Sarramacaans en gebruik van handen en voeten komen we een heel eind.
Het leven hier is eenvoudig. De dorpelingen verbouwen en vangen wat ze zelf nodig hebben. Niet minder, maar ook niet meer. Het winkeltje verkoopt alleen bier en zonnebloemolie. Commercie is hier niet doorgedrongen. Ik laaf me aan de rust en de eenvoud en denk na over het vervolg van onze reis. Bijna een half jaar zijn we onderweg. In zes maanden tijd hebben we al zesduizend mijl afgelegd. We hebben Europa achter ons gelaten, een heel klein deel van Afrika gezien en zijn een oceaan overgestoken om in Zuid Amerika aan te komen.
Lees ook
Mariska is op wereldreis en door een horrorverhaal angstig geworden
We leven op het ritme van de wind, maar die dicteert wel onze snelheid. Om voldoende tijd in de Pacific te hebben moeten we op 1 maart door het Panamakanaal, om aan het begin van het orkaanseizoen rond 1 november, in Nieuw Zeeland aan te komen. Deze wetenschap hijgt als hete adem in onze nek. Hoe langer we in Suriname zijn, hoe meer deze planning me naar de keel grijpt. Het is nog ver naar Panama. We kunnen dan maar één of twee Caribische eilanden bezoeken en ook daarna wachten enorme afstanden op ons om aan te komen op de Galapagos eilanden (duizend mijl, zo’n tien dagen varen) en daarna de Marquesas (drieduizend mijl, een maand varen). Lesgeven aan de kinderen, de was doen, boodschappen, klussen aan de boot, routes uitzetten, het weer in de gaten houden en natuurlijk onze bestemmingen bekijken; het kost allemaal zoveel meer tijd dan we dachten.
Panama lonkt nog niet, de Pacific ook niet. Mensen willen op bezoek komen en wijzelf willen onthaasten. Genieten van het Caribische blauw na het Surinaamse groen. Snorkelen tussen de schildpadden. Gewoon zitten in het zand, zonder iets te moeten. Onthaasten. Want echte rust voelen we nauwelijks. Behalve nu. Tussen de mensen van Abenaston, aan de oever van de rivier. Waar de dingen al eeuwen gaan zoals ze gaan. Waar geen 4G netwerk of wifi is. Waar de mensen gewoon leven om te leven. Bij de dag, in het moment.
Wat doen wij? Haasten we door naar de Pacific? Of nemen we de tijd in het Caribisch gebied en laten we de planning los? Gaan we óók leven bij de dag en in het moment? Gaan we leven met de onzekerheid over hoe lang onze reis zal duren en hoe lang wij en de kinderen het leuk vinden? Laten we de zekerheid los om meer rust te vinden? Ik kijk naar Carmen terwijl ze me gebaart haar te komen helpen. Ik sta op, pak een afwasborstel en schrob de vaat. Ik laat mijn overpeinzingen even los en focus me op het boenen. Waan me even een van deze wijze, kleurrijke vrouwen. Die leven in het moment, van dag tot dag. Zoals het al eeuwen gaat….
Mariska en haar gezin volgen op hun zeilreis? Al haar verhalen vind je op Zouterik.com. Voor alle foto’s moet je hier zijn. En Linde vlogt hier over haar avonturen.
