Saskia & Edson

Estafette-interview

Saskia & Edson

Zij houdt mensen liever op afstand, hij krijgt energie van aandacht. En toch hebben auteur Saskia Noort (56) en presentator, stand-up comedian en acteur Edson da Graça (41) verrassend veel gemeen.

Edson: Uiteraard ken ik je van naam en van gezicht, maar ik ontmoette jou voor het eerst tijdens deze fotoshoot. Het gebeurt vaak dat ik me te veel voel bij mensen, opgelaten. Maar bij jou vond ik het prettig om in je aura te zitten. Jij straalt rust uit.
Saskia: “Ik kon jou ook prima hebben in mijn aura, hoor. Je was tussendoor even aan het bellen met je kinderen en je komt over als een betrokken, gezellige vader. Eentje met humor.”
Dank, niet verkeerd om te horen. Mijn vrouw heeft al jouw boeken gelezen en ik denk dat ze nog nooit zo enthousiast is geweest over een fotoshoot van mij. Ik lees graag, maar niet veel. Stom eigenlijk, want lezen is de mooiste ontspanning die je jezelf kunt gunnen. Ik ga door fases waarin ik alleen maar zelfhulpboeken lees, of alleen maar romans. ‘Ik haal je op, ik neem je mee’ van Niccolo Ammaniti is mijn favoriet.
“Dat is ook míjn favoriet.”
Ga weg! Als je hem leest, bén je toch gewoon in Italië? Het is zo goed gedaan. Je proeft het eten, je ziet de locaties voor je. Dat vind ik het magische aan lezen: je creëert er zelf de beelden bij in je hoofd. Boeken schrijven lijkt me zo bijzonder. Wat heeft jou ooit doen gaan schrijven?
“Als kind schreef ik al. Dat waren verhalen in dagboeken. Later, toen ik voor een tijdschrift Nicci French had geïnterviewd en daardoor zo geïnspireerd was geraakt dat ik een cursus scenario­schrijven ging doen, ontmoette ik hun uitgever tijdens de boekpresentatie. ‘Wat zij kunnen, kan ik ook’, zei ik – ik gok dat ik al wat vloeibare moed tot me had genomen. Hoe dan ook, hij was getriggerd en zei: ‘Stuur maar wat op.’”
Als ik mijn vrouw mag geloven is jouw laatste boek ‘De Nazaten’ zo duister als wat. Kun jij rustig slapen nadat je doodenge scènes hebt beschreven?
“In mijn boeken kan ik de boel helemaal laten ontsporen. De hoofdpersonen zijn mijn poppen en ik heb controle over ze, dat is heel erg lekker. Soms voelt dat raar, bijvoorbeeld als ik iemand halverwege het schrijfproces om zeep help. Als ik over angst moet schrijven, wek ik die gevoelens in mezelf op. Ik bedenk hoe het zou zijn als mijn dierbaren zouden ontsporen, of als mijn beste vriend niet blijkt te zijn wie hij zegt dat hij is. Dan komt de paniek of angst vanzelf. Meestal heb ik even nodig om die gevoelens weer uit mijn systeem te krijgen. Een blij boek lezen helpt. Een serie als The Real Housewives kijken ook. Vooral dat laatste is mijn to go to als ik schrijf.”