Henry: tien jaar geleden ergerde ik me nog aan mensen die zeiden dat ze niet televisie keken – doe niet zo hip, dacht ik dan – maar inmiddels heb ik zelf ook een leven zonder al te veel structuur, waardoor ik bijvoorbeeld nooit talkshows zie. En ik begreep dat jij het afgelopen seizoen een eigen show had, Nadia.
Nadia: “Op NPO 1 ja, acht weken lang elke werkdag en zonder BN’ers als gast – jij had dus niet mogen komen.”
Gelukkig maar, ik ben veel te genuanceerd voor de oneliners waar talkshows zo gek op zijn. Waarom kozen jullie ervoor geen bekende gezichten te willen?
“Ik ben ruim twee jaar voor De Bus op Radio 1 het land in gegaan om te spreken met inwoners zelf, in plaats van met de burgemeester of wethouder. Ik miste die stem van de zogenaamde ‘gewone man’ op televisie.”
En hoe vond je het gaan?
“Vooral online scoorden we goed, en nog steeds, omdat de onderwerpen tijdloos zijn. Het gekke is dat ik nu door generatie Z word herkend. Sta ik op een feestje, hoor ik: ‘Hé, jij bent toch van Instagram?’ Omdat op social media fragmenten uit Nadia veel worden gedeeld. Er komt een vervolg, maar dan één keer per week.”
Ben je er blij mee dat het zo gaat?
“Ja. Omdat ik juist de lichtere onderwerpen lastig vond. Nu het één keer per week wordt, wil ik wel echt voor grote, belangrijke thema’s gaan.”
Ik herken wat je zegt. In mijn shows heb ik het nooit over politiek of maatschappelijke misstanden, maar naarmate ik ouder word en mijn populariteit groeit, voel ik steeds meer dat ik iets moet gaan doen met het podium dat ik heb.
“Ik vind ook dat je dat moet doen. Alleen erover praten in het café is niet genoeg.”
Precies. Dus ik overweeg om me aan te sluiten bij Extinction Rebellion.
“Toen jouw schoonzus Carice dat deed kreeg ze behalve bijval ook veel kritiek. Ze wil haar bekendheid gebruiken om aandacht te vragen voor het klimaatprobleem en dan is er weer gezeur over het feit dat zij dat als bekend persoon doet. Die ophef leidt af van waar het echt om gaat, vind ik.”
Bovendien is het zo makkelijk om de ander te pakken met opmerkingen als: ‘Ja, maar er was een tijd dat jij ook vaak in een vliegtuig zat, hoor.’
“De bottomline is dat wij ons consumentengedrag moeten herzien en onze welvaart deels inleveren. Maar daar willen de meesten niet aan.”
Ik ben er vrij cynisch over, ik denk dat wij er zelf niet zo veel over te zeggen hebben, maar vooral worden geleid door miljardenbedrijven met veel geld en macht. Neem je online gedrag: een aantal jaar geleden zocht je via social media nog naar creators die je tof vond, inmiddels word je gestuurd door het algoritme dat jou vertelt wat je wilt zien.