Iris: “Ik had best stress vanwege dit interview, Edson.”
Edson: “Hoezo?”
Omdat ik normaal mensen interview die bijvoorbeeld veel weten over kernwapens of over Kremlin-politiek. Dan lees ik me heel specifiek in. Nu moet ik opeens jouw hele leven bevragen. Ik voelde me dus nogal verloren toen ik dit ging voorbereiden. Maar omdat dit een feestelijke editie is, leek het me goed te beginnen met de vraag wat jouw leukste tv-project was.
“Holland’s Got Talent was echt een feest, want ik kan daar compleet mezelf zijn. Er is geen script, ik hoef geen tekst over te brengen, ik mag ­reageren zoals ik reageer wanneer ik thuis op de bank zit. Dat is heel chill. En wat ik ook echt leuk vond was het kinderprogramma Nieuwe Baasjes, waarin ik families hielp een huisdier te bemachtigen. Ook daar kreeg ik carte blanche: ga maar gewoon bij die mensen op bezoek, Ed, en regel een huisdier voor ze. Van een hagedis tot een ezel, we hosselden alles. Complete gekkigheid.”
Wat is het verschil tussen werken met kinderen en grote mensen televisie?
“Dat laatste is net iets stijver. Met kinderen kun je zó losgaan. En ze reageren altijd puurder.”
Toch las ik dat je een beetje klaar bent met kindertelevisie.
“Ja, omdat het spectrum niet zo breed is bij kindertelevisie. En ik heb ook een volwassen kant. Ik doe bijvoorbeeld ook stand-up comedy en maak een podcast over de Bijlmer: BIMS.”
Ik hoorde je in die podcast ook uitvallen tegen een kind dat brutaal was.
“Ja, ik kan heel slecht tegen brutale kinderen. Dit ging om een jochie dat iedereen schopte. Toen hij dat bij mij wilde doen zei ik: ‘Luister, vriend, als je dat doet, schop ik je gewoon terug.’ Het was het zoontje van de directeur, dus daarom durfde niemand iets te zeggen, maar ik laat me echt niet schoppen door een of andere snotneus van vijf. Wegwezen, dat trek ik niet.”
Omdat je niet tegen onrecht kunt?
“Nee, omdat je niet moet schoppen. Je moet normaal doen. Ik hoop dat een andere ouder hetzelfde reageert als mijn kind zoiets uithaalt, en ook zegt dat-ie dat niet moet doen.”