“Hij keek naar me zoals een man nog nooit naar me gekeken had. Hij was nieuwsgierig, alsof hij mij in al mijn volledigheid zag. Dat begon al bij onze eerste ontmoeting in het park. Ik wachtte op een bankje op mijn vriendin, hij was bezig zijn auto te parkeren en vroeg of-ie parkeergeld moest betalen. ‘Ik ken het hier niet.’ We raakten aan de praat, hij bleek uit Hongarije te komen, vroeg wat ik deed en waar ik woonde. Dat alles heel casual, niet opdringerig. Ons gesprek eindigde toen we elkaar toevoegden op Facebook Messenger. Het duurde toen nog zeker drie weken voor we afspraken. De corona­ lockdown was afgekondigd en onze eerste maanden speelden zich af in natuurgebieden waar nu eens ik, dan weer hij een wandeling uitstippelde met ­geïmproviseerde picknicks. Hij was knap, midden dertig, ongebonden, had geen kinderen: een catch. Tegen het einde van de coronapandemie gingen we voor het eerst samen op vakantie naar Malaga. Ik vond dat spannend, want wat als het land opnieuw op slot zou gaan? Maar eenmaal daar was het heerlijk. Hij hield van strand en uitgaan, ik van cultuur, en het lukte goed daar een middenweg in te vinden. En toen bemerkte ik vlak voor de terugreis een verandering in mijn lichaam. Tijdens het uitputtende fertiliteitstraject in mijn huwelijk was ik zo gefocust geraakt op mijn cyclus dat ik meteen wist dat ik overtijd was. Dit kon toch niet? De eerste zwangerschapstest deed ik in de badkamer van het hotel,ik gaf hem het staafje. En na een paar minuten hoorde ik hem zeggen: ‘Ik zie twee streepjes, wat betekent dat?’ Pas na test twee durfde ik het te geloven. Ik was dolblij, hij na enige aarzeling ook. Ik was trots dat ik hem een kind kon geven dat – anders dan hijzelf – zou opgroeien in een stabiel gezin met een moeder en een vader. Dat was althans ons heilige voornemen.
De hele zwangerschap liep voorspoedig, al clashte het soms tussen ons als hij mij te veel zijn wil opdrong. Zo vond hij dat ik meer tijd moest doorbrengen met hem alleen en niet te veel met mijn vriendinnen. Over mijn ­familie zei hij: ‘Laat ze maar naar jou toe komen als ze je zo graag willen zien.’ Hij probeerde me te isoleren van mijn omgeving, een grote rode vlag, maar dat had ik niet door.
Toen hij op een rustiger plek wilde wonen, verhuisden we naar een kleinere plaats. Toen hij me al voordat ik zwanger werd vroeg om me minder casual te kleden, kocht ik sexy tops en korte jurkjes. En zo werd gaandeweg duidelijk dat hij weliswaar het beste in mij naar boven wilde halen, maar dat het hem zelden genoeg was. En ik dacht: nou ja, mijn ex boeide het totaal niet hoe ik eruitzag, toch leuk dat zo’n man die interesse toont. Daarbij, in elke relatie is wel iets. Dat bleef heel lang mijn mantra: in elke relatie is wel iets. Hij slaat me toch niet, hij toont toch ook zijn liefde, hij scheldt me niet uit, waarom is het erg als hij soms wat al te stellig is?

Maar toen werd onze zoon geboren en kwam zijn moeder uit Hongarije logeren. Een bazige vrouw die mijn baby uit mijn armen pakte als hij begon te huilen. De borstvoeding kwam door mijn keizersnede niet makkelijk op gang, maar poedermelk vonden zijn ­moeder en hij uit den boze. Het delen van verantwoordelijk­heden ook. Ik deed de was en de boodschappen. Ik streek de ­overhemden waarin hij, zoals later zou blijken, andere dames het hof maakte. En toen het kerst werd, reden we ­duizenden kilometers naar Hongarije, ‘omdat de ­mensen in Nederland niet weten wat kerst vieren is.’
De echte omslag kwam toen hij, terug in Nederland, ons kind tijdens het eten een tik gaf omdat het niet gehoorzaamde. Onze zoon was toen bijna twee. Dat was mijn grens. Ik mocht dan als het om mezelf ging toegeeflijk zijn, nu moest ik opkomen voor mijn kind. Meteen pakte ik mijn zoon op en liep van tafel. Geschrokken liepen ze me achterna, ­terwijl ze opgewonden Hongaars met elkaar ­spraken. Dankzij mijn vertaalapp begreep ik dat ze de mogelijkheid bespraken om met onze zoon terug naar Hongarije te gaan. Ineens zag ik het hele scenario voor me: met zijn tweeën zouden ze mijn kind ontvoeren. Er brak een angstige tijd aan, waarin ik mijn zoon nauwelijks uit het oog verloor en onze relatie een toneelspel werd. Ik belde uit voorzorg met de wijkagent om te horen wat mijn rechten waren, nam contact op met het Centrum Internationale Kinder­ontvoering en sprak met de leiding van het kinderdagverblijf af dat hij ons kind niet in zijn eentje mocht komen halen. En tegelijk hield ik hoop dat alles weer als vanouds werd. Hij was immers in staat tot een soort empathie die ik nog nooit bij een man had gezien. In zijn goede perioden was hij de ideale man en vader. Dus zette ik door. Zelfs toen hij in de zomervakantie voor de deur ging staan om te voorkomen dat ik een dagje naar mijn ouders zou gaan, gaf ik niet op. Met bonzend hart kwam ik de volgende dag gewoon weer thuis. Overigens zonder hem daar aan te treffen.
In de maanden die volgden speelden we een ongemakkelijk kat-en-muisspel waarin hij op de meest vreemde tijdstippen de deur uitging. ‘Ik heb het gevoel dat je vreemdgaat’, zei ik. En daarna steeds beslister: ‘Zeg het nou maar, je gaat vreemd.’ Maar telkens ontkende hij en deed alsof ik degene was die onze relatie om zeep hielp door te ­insinueren dat hij ontrouw was. Ik voelde me paranoïde en machteloos.
Op een dag kwam er toch een soort bewijs: in zijn achterbak vond ik een schoon overhemd, een tanden­borstel en haargel. En weer een paar dagen later zag ik op onze gezamenlijke rekening een afschrift van een supermarkt aan de andere kant van het land. Meteen sprong ik met een vriendin in de auto en speurde de hele omgeving van die supermarkt af, op zoek naar zijn auto. Het was inmiddels donker. Ik gebruikte de reservesleutel om te zien of ergens iets ging knipperen en na een stuk of tien straten te hebben doorzocht, flikkerden er ineens vier lampjes. Ik schrok. Ik had dan wel zijn auto gevonden, maar achter welke voor­deur hield hij zich schuil? Het alarm moest aanslaan, dat zou hem naar buiten ­lokken. Ik ging in de auto zitten, deed die op slot en wrikte aan het stuur. Op het snerpende geluid dat volgde, gingen overal gordijnen open en knipte op een bovenverdieping een licht aan. Even later kwam hij naar buiten. Op ­heter­daad betrapt, met een vrouw die geen idee had dat-ie een relatie had en vader was van een kind. Na lang aandringen gaf hij me de sleutel van ons huis terug.
Het is nu een maand later. Ik leef niet, ik overleef. Deze afloop is zo niet hoe ik het voor mij en mijn kind had voorgesteld: ik droomde van een gezin meteen vader en een moeder, samenlevend in harmonie.”•

Meer lezen in de rubriek Verlaten Vrouw? Ga naar linda.nl