“Ik leerde hem 23 jaar geleden kennen op een datingplatform, in een tijd dat online daten nog niet zo aan de hand was. Negen maanden lang sms’ten we heen en weer, eigenlijk gewoon een beetje voor de lol, maar toen de dag kwam dat we zouden afspreken, werd ik nerveus en zegde af.
Hoezo?’, vroeg hij lief. ‘Zal ik je komen ophalen, dat scheelt je een hoop gereis.’
Hij bleek charmant en geïnteresseerd, en dat ik in mijn vrije tijd in een band speelde, vond-ie geweldig. Al snel bezocht hij als bandfotograaf elk concert en stond hij na afloop te wachten met voor iedereen een biertje. Ik voelde me veilig bij deze man, die heel anders was dan mijn vorige, beetje jaloerse vriend. Hij gunde me de wereld en bracht me op zaterdagen naar mijn repetitie, reed dan naar zijn ouders en haalde mij op de terugweg weer op. Als ik tot acht uur
’s avonds moest werken, stond het eten klaar als ik thuiskwam .
Op 7 juli 2007 vroeg hij mij ten huwelijk, we trouwden op 8 augustus 2008 in Italië. Had je me toen gevraagd: stel dat het ooit mis zou gaan tussen jullie, waar zou dat dan mee te maken kunnen hebben, dan had ik geantwoord dat ik niks zou kunnen verzinnen, dat dit nooit mis zou gaan. Hij droeg me op handen en versterkte met al zijn aandacht precies dat zelfvertrouwen waar het me altijd aan had ontbroken. Onder zijn blik groeide ik. Ik durfde me ineens af te vragen of het niet eens tijd werd voor een nieuwe wending in mijn carrière. Ik hield altijd al van nieuwe dingen leren, maar wat wilde ik nou echt? En net op dat moment zat hij in een opleiding tot loopbaancoach en werd ik het proefkonijn van zijn studiegenoten.
Vanaf dat moment nam mijn persoonlijke ontwikkeling een vlucht. Dat coachen leek mij ook wel wat. Via een goede vriend haakte ik aan bij een trainingsweekend waar je je valkuilen, kwaliteiten en patronen leert kennen. Het minderwaardigheidsgevoel waar ik last van had, was al veel minder geworden toen ik moeder werd en beter dan hij bleek te begrijpen hoe je met baby’s omgaat. Maar nu groeiden we nog dichter naar elkaar en zaten we voor het eerst op gelijk niveau. Eerder was hij degene die alles in ons leven regelde, van de hypotheek tot de vakanties, maar nu ik moeder was en een baan kreeg die ik leuk vond, stopte mijn afhankelijkheid. Je zou zeggen dat dit onze relatie goed zou doen. Maar het tegendeel was waar. Want waar mijn zelfvertrouwen toenam, kalfde het zijne af. De rollen draaiden om. Ik stelde steeds meer vragen. Niet dat ik hem iets misgunde – ook niet toen hij thuiskwam met het zoveelste idee voor weer een nieuwe onderneming. Een telefoonreparatiewinkel dit keer, nadat hij eerder in de zonnepanelen, groene energie en een autodeelbedrijf zat. Wel sluit ik niet uit dat ik steeds een beetje kritischer werd. De timing voor een nieuw bedrijfje was wat ongelukkig: we zaten midden in de bouw van ons nieuwe huis en het was spannend of we dat binnen de begroting zouden redden. Toch wilde ik niet die zure, belemmerende vrouw zijn. Hij had mij immers ook altijd gesteund. Ik stelde voor om meer dagen te gaan werken zodat dat ons financieel zou ontlasten.

 

Hij was lyrisch over zijn telefoonreparatie­handel, had alles begroot en uitgevogeld, maar het mislukte. Ik intussen voelde me euforisch; zou kort erop naar Nicaragua gaan om er samen met mijn beste vriendin een paar weken te gaan helpen bij een ontwikkelingsproject.
Dat was het moment dat ik ontdekte dat hij vreemdging. Was er een verband met zijn eeuwige onrust, mijn succes en zijn financiële klapper die maar uitbleef? Ik denk het wel. Hij trok zich steeds meer terug en zocht mijn hulp niet. Toen hij met een vriend op skivakantie was, verdwaalde ik op een avond op zijn LinkedIn en vond daar terugkerende berichten aan een vrouw die hij had uitgenodigd in een hotel. Ik voelde me verdoofd, maar sprak mezelf toe: kalm blijven. Laat hem in ieder geval deze dagen even met rust, hij heeft het nodig. Toen hij thuiskwam, liet ik hem eerst nog zijn spullen uitpakken en zijn wasjes draaien voor ik zei: ‘Ik heb het gevoel dat je vreemdgaat.’ Eerst ontkende hij, toen gaf hij toe. Met als argument dat hij mij als zijn kleine meisje was kwijtgeraakt. Aha. Zo zat het dus. Dat het goed ging met mij, knaagde aan hem. Ik antwoordde: ‘Ik heb geleerd om voor mezelf te zorgen, maar dat betekent niet dat ik je niet nodig heb en je er niet voor me moet zijn.’
Vrij snel daarna brak corona uit. We hadden alle tijd en voerden lange, intieme gesprekken. Ik dacht dat we het zouden gaan redden, maar hij begon steeds meer en vaker te drinken. ‘Ben je wel gelukkig?’, vroeg ik toen de kantoren weer opengingen. Hij vertelde dat-ie juist heel blij was, want hij had zo’n leuke collega met wie hij goede gesprekken had, iemand die hem begreep. Hij zei ook nog dat hij wel moest uitkijken, ‘want straks is de geest uit de fles en raak ik mijn baan nog kwijt’. Toen begreep ik dat er iets goed mis was. Deze man was doodongelukkig en zocht troost bij een collega. Maar wat voor soort troost? Met alleen gesprekken zet je je baan niet op het spel.
Daarna ging het steeds verder bergafwaarts. Op een avond zouden we gaan eten met onze beste vrienden, ik had me er al weken op verheugd. Maar een paar uur voor we zouden vertrekken, dook hij de voetbalkantine in en zoop zich een stuk in z’n kraag. Tijdens het hele etentje zat hij afwezig en aangeschoten op zijn telefoon, zelfs onze vrienden viel het op hoe asociaal hij deed. Dat obsessieve telefoongedrag kon maar één ding betekenen: hij was weer bezig met een andere vrouw, en via find my iPhone zag ik een paar dagen later dat hij tegen middernacht aan de wandel was in de buurt. Toen ik hem ermee confronteerde, deed hij nauwelijks een poging om het te ontkennen. ‘Ik wil scheiden’, zei hij.
Hierna volgde nog een korte periode van radeloosheid, waarin hij zei niet meer te weten wat voor man hij wilde zijn. Maar de oefeningen van de relatie­therapeut heeft hij nooit serieus genomen. Toen was het wat mij betreft ook klaar. Ik was moegestreden. Met zijn dronken kop bazuinde hij het nieuws tijdens carnaval rond in het dorp, zodat we het ook de kinderen bliksemsnel moesten vertellen. Het bleek dat hij weer contact had gezocht met vrouw één, van voor corona. Ze was alweer een tijdje gescheiden. Voor haar kon hij zorgen. Zo cynisch eigenlijk, de conclusie dat sommige mannen niet tegen sterke vrouwen kunnen. Hij vond me leuk zolang ik me klein hield. Ik ben hem gewoon ontgroeid.”•

Meer lezen in de rubriek Verlaten Vrouw? Ga naar linda.nl