NATUURLIJK HERINNERDE IK ME HET INWENDIG ONDERZOEK.  Wat vond ik die assistente jong en klungelachtig. Ik verwachtte het telefoontje van de huisarts twee weken later niet. “Het is niet goed”, zei hij. Ik lachte het weg. Maar ook het tweede onderzoek was onverbiddelijk. HPV. PAP 3. Het voorstadium van baarmoederhalskanker.

Die nacht lag ik wakker. Stierf Evita Peron niet aan deze kankersoort? Charlotte Brosnan? Een rondje Google maakte het enkel erger. Duizend vrouwen per jaar sterven eraan. Mijn troost was dat ik braaf dat uitstrijkje had laten maken. Een operatie volgde. Een nieuw inwendig onderzoek. Er werd een stuk baarmoederhals weg­gebrand. Rook uit mijn vagina. De geur van verbrand vlees. Walging en tegelijkertijd mijn redding. Was dit de straf voor mijn werk? Wie beslist daarover? Had ik het virus gekregen van een klant? Ik doe het toch altijd veilig? Een ex, dan? Maar welke? Ging ik dood? ‘Ik blijf gewoon werken’, las ik op fora. Maar mascara verkopen, cliënten verdedigen of leerlingen coachen verschilt van wat ik doe. Van wat ik ben. Mijn inkomen is afhankelijk van mijn genitaliën. En juist zij waren de bron van mijn ziekte. Ik was boos op ze. Kon ik mijn lichaam nog vertrouwen? Zaten er nog andere onrustige, kwaadaardige cellen in mij verstopt? Hoe ziek was ik eigenlijk?