Mensen vragen weleens: jouw vrouw heeft een andere afkomst en huidskleur dan jij, hebben jullie geen last van cultuurverschillen? Nee, dat hebben we niet. Tenminste, niet tot de dag dat zij aankondigde: vanaf nu leef ik als een full blown vegan. Het begon ermee dat mijn vrouw zo’n documentaire had gekeken op Netfix, over de voedselindustrie. “Als je dat hebt gezien,” zei ze, “dan eet je nooit meer vlees.” En ik had het haar nog zo gezegd: nooit doen. Het was niet zo dat ze daarna van de ene op de andere dag stopte – het is een proces. En meestal start zo’n radicaliseringsproces bij die documentaires op Netfix. Iedere keer dat iemand tegen me praat over die fameuze levens veranderende films waarin eindelijk wordt getoond hoe ons voedsel nu echt wordt gemaakt, vraag ik: “Dus mijn hele leven hou ik al van lekker eten? En zodra ik deze documentaire bekijk, wil ik nooit meer een hap nemen omdat alles ineens vies en gevaarlijk is geworden? Waarom zou ik dat mezelf aandoen?” Natuurlijk zie ik overal om me heen dat mensen stoppen met eten en drinken – roken doet al helemaal niemand meer. Maar ik had niet verwacht dat ook mijn vrouw zou stoppen met kip eten. Ik zal niet beweren dat onze relatie zo goed was omdat we iedere avond samen zaten te genieten van de kip die zij zo smakelijk kon bereiden, maar het was zeker geen nadeel. Ruim twintig jaar geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst in een discotheek. Caribbean is inmiddels gesloten en wij bezoeken al jaren geen discotheken meer. Waaruit bestaan onze romantische momenten nu? Wat doen wij op de zeldzame momenten dat we een avond met z’n tweeën kunnen zijn? We gaan naar een restaurant. Ik kan ze zo opnoemen, de ijkpunten in onze relatie. Vaak hadden ze te maken met samen eten. Een tafel met fessen en glazen en borden waar dan eten op lag – dit was het decor voor vele vieringen, meningsverschillen en diepgaande conversatie in het algemeen.

De eerste keer dat ze voor me kookte, bij haar thuis. Een Italiaans gerecht, iets met pasta en, jawel, kip. Die keuze interpreteerde ik als haar manier om te laten zien: ik ben niet zo’n Surinaamse vrouw die alleen maar Surinaams eten moet hebben, ik ben veelzijdig en ik sta ook open voor andere culturen. Uiteraard weet ik ook nog de eerste keer dat ze wél Surinaams kookte. Haar roti kip kon zich meten met de beste – en dan is ze niet eens Hindoestaans. En verder. Het Italiaanse restaurant in Miami waar de pasta zo lekker was dat Lynn voor het eerst die dag stopte met ruziemaken. Het cajunrestaurant op een balkon in New Orleans, bij onze eerste vakantie. Het Japanse restaurant in New York waar we zaten, een uur nadat ik haar ten huwelijk had gevraagd. Allemaal momenten die we allebei nooit zullen vergeten. En allemaal aan een tafel waar borden eten op stonden. Op die borden lag kip of vis. Varken eten, dat doen we allebei niet vaak. Ik ben dan wel een oldskool levensgenieter die met verbazing bekijkt hoe alles wat lekker is tegenwoordig wordt verboden, zelf vind ik dat ik toch met de tijd mee ben gegaan. Ik begrijp heus wel dat het niet een goed idee is om een paar keer week hompen biefstuk naar binnen te schrokken. Ook dode koeien stonden dus niet op ons menu. Wij waren goed bezig. We aten kip, de vriendelijke lightversie van varkens en koeien. Kun je kip eigenlijk wel beschouwen als vlees? Of we aten vis. Dat is zeker geen vlees. Vis eten betekent dat je een verfijnde connaisseur bent, een vegetariër bijna. Na de documentaires op Netflix was de volgende stap dat Lynn zich op Facebook aansloot bij een besloten groep: de Black Vegan Beginners. De meeste leden van deze groep waren Afro-Amerikaans en ze deelden ervaringen over hoe ingewikkeld het was om hun culinaire cultuur van mac and cheese en fried chicken te verlaten en over te schakelen naar een vegan levensstijl. Ook deelden ze uiteraard, zoals iedereen, foto’s van het bord warm eten dat die avond voor ze op tafel stond. Toen Lynn begon te praten over minder vlees eten, dacht ik: niet meer iedere dag van de week kip – ach, waarom niet? Dan eten we vis. Of falafel en hummus, ook goed. Een paar dagen per week alleen sla en groente: prima, als het lekker is klaargemaakt. Dat ik opgescheept zou komen te zitten met een vrouw die niet alleen vegetarisch wilde worden, maar zich ook nog zou aansluiten bij een veganistische sekte: nee, dat kon ik me niet voorstellen.