GEEN IDEE WAAR IK DE VROUW DIE MET MIJ PRAAT IN HET WINKELCENTRUM VAN KEN. Een jaar of tien geleden ontmoet, op een verjaardag geloof ik. Maar het kan ook via mijn werk zijn geweest. Haar telefoon gaat. “Met Franka” (O ja, Fránka). “Ik bel je zo terug, ik sta even te kletsen met een vriendin.”
Huh? Vriendin? Als je mij niet had aangesproken, was ik je straal voorbijgelopen. Bij het afscheid legt ze een hand op mijn schouder. “We moeten echt snel afspreken”, zegt ze. “Kletsen we verder bij.” Ik knik schaapachtig. Dank je de koekoek, denk ik. Je bent aardig, maar ik hoef echt geen vriendschapsverkering met je.
Vandaag de dag word je maar geacht Best Friend Forever te zijn met iedereen die je vijf seconden kent. Of dat nou via je werk is, of iemand die je twee minuten hebt gesproken op een feest. En dat wil ik dus niet. Ik heb doorgaans iets langer dan vijf minuten nodig om een zielsconnectie met iemand te voelen, en daarnaast heb ik al nauwelijks tijd voor mijn reeds bestaande vrienden.
Ik werk in een behoorlijk informele branche, waar voornamelijk vrouwen de scepter zwaaien. Dat maakt het er niet makkelijker op. Een man in een grijs pak zal jou nadat je voor de eerste keer een uur met hem hebt vergaderd niet snel drie zoenen of een full body hug geven wanneer je zijn kantoor verlaat. Vrouwen doen dat wel. Na tien minuten brainstormen ben je geen collega’s meer, maar boezemvriendinnen. En vriendinnen lebberen elkaar af als ze afscheid nemen. Het gebeurt mij regelmatig dat ik met uitgestrekte hand sta, en de vrouw tegenover me met verwachtingsvol getuite lippen. Pijnlijk, want dan word je gedwongen tot de Obama-shake–kussen terwijl je iemands hand schudt. Dat is best veel lichamelijk contact. En het roept ook van die ongemakkelijke vragen op. Moet je blijven schudden terwijl je zoent? Losjes blijven vasthouden? Of je hand zo onopvallend mogelijk terugtrekken? Wat is er mis met alleen een ferme handdruk? Het wordt tijd dat we de gepaste afstand weer gaan omarmen, in plaats van elkaar.
Het is voor een groot deel de schuld van de socials. Trek een elektricien van Werkspot om een peertje in te draaien en twee draden aan elkaar te knopen, en hij heeft je voordat hij je straat is uitgereden een vriendschapsverzoek gestuurd. Ja, natuurlijk kun je dat verzoek verwijderen. ‘De ontvanger wordt hier niet van op de hoogte gesteld’, zegt Facebook nog bemoedigend, maar hee, kom op. Als je na een maand nog steeds geen vrienden bent, weet de afwachtende partij echt wel hoe laat het is. En omdat ik toch graag aardig gevonden wil worden, druk ik de elektricien maar aan mijn virtuele boezem. Net als de kassière van de Jumbo, en de neef van de zwager van de zus van mijn postbode. Zo stopt de aanwas van – al dan niet digitale – nieuwe vrienden natuurlijk nooit.
Misschien moet ik niet zo moeilijk doen. De meeste Facebook en Insta-vrienden doen weinig meer dan af en toe een foto van je kind, nieuwe kamerplant of zelfgemaakte gevulde eieren liken. Niks mis mee. Maar soms is een online verwantschap voor een verse vriend voldoende om In Real Life (ik schrijf het even voluit, de meeste mensen volstaan met IRL) ook de jacht op je in te zetten.