Waarschijnlijk kent iedereen wel momenten in z’n leven dat je je even heel erg eenzaam voelt. En daarbij moeten we ­natuurlijk ‘alleen-zijn’ niet verwarren met ‘eenzaam zijn’. Een gevoel van eenzaamheid kan je ook zomaar overvallen als je tussen ­duizenden mensen bij een concert staat, of op een feestje bent. Ik ben altijd heel erg bang geweest voor alleen-zijn, maar ben er door de lange periode waarin mijn relatie voorbij leek, achter gekomen dat ik het veel beter kan dan ik dacht. ­Daarvóór, toen Jeroen nog veelvuldig in het land optrad, plande ik op ál die avonden dingen met vrienden of mijn kinderen. Mijn vriendinnen maakten daar grappen over: “Wanneer zit jij in het oppasschema voor Linda?” vroegen ze elkaar.
Als de periode dat we uit elkaar waren me íéts belangrijks geleerd heeft, is het wel dat ik het wel degelijk kan: alleen-zijn. En dat ik het zelfs soms juist prettig vond om alleen te zijn met mijn gedachten. Adviezen en meningen van dierbaren zijn waardevol, maar uiteindelijk moet je je eigen keuzes maken in het leven. Het leerde me ook dat niet koken voor een tafel vol mensen zoals ik altijd deed, maar een omelet in elkaar flansen met restjes uit de koelkast en die op de bank opeten met een glas wijn, de honden aan mijn voeten en een nieuw seizoen The White Lotus je ook even hartstikke gelukkig kan maken.

Nee, alleen-zijn hoeft geen enkel probleem te zijn, maar je eenzaam voelen – en dan bedoel ik niet een keer een dag of een weekje, maar structureel – vind ik wel heel verdrietig. In Nederland voelt ongeveer veertig procent van de volwassenen zich eenzaam. Vier op de tien, laat dat even op je inwerken. Bij elf procent van de jongeren is dat gevoel zelfs constant aanwezig. Dat er veel eenzame ouderen zijn, wist ik wel en dat begrijp ik ook als er steeds meer mensen om je heen wegvallen, maar onze jongeren?
Er zullen ongetwijfeld ook andere factoren meespelen, maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat social media en de smartphone de grote boosdoeners zijn.
Ja, je hebt tientallen, zo niet honderden ‘vrienden’ waarmee je kunt appen en dm’en en die je geinige filmpjes kunt sturen. Maar mensen zijn sociale wezens en hebben geen digitale maar échte verbinding nodig. Als je nagaat dat een gemiddelde middelbare scholier ruim vijf uur per dag op z’n telefoon zit, snap je dat er voor echte sociale dingen nauwelijks tot geen tijd overblijft. En als ik al groepjes jonge mensen bij elkaar zie zitten ergens, zitten ze allemaal los van elkaar op hun telefoon en wordt er niet of nauwelijks gepraat.