“Ze droeg me op handen. De hele dag door stuurde ze berichtjes, ook al was ze dyslectisch en had ze een hekel aan schrijven. Toen ik geslaagd was, kwam ze taartjes brengen op mijn werk, en toen ik langdurig ziek was en doordeweeks in het ziekenhuis moest blijven, kwam ze me ieder weekend halen. Ze zette me op de scooter om ritjes door de natuur te maken; zo voelde ik me weer even vrij. Ze droeg me de trap op toen ik niet kon lopen en was eigenlijk verliefder op mij dan ik op haar. Toen we net verkering hadden, gaf ze me een ring met I do erin gegraveerd. Ik vond het vleiend en lief en was me er heel erg van bewust dat ik de woorden van iemand die voor het eerst van haar leven zo gek op een ander was, misschien met een korrel zout moest nemen. Maar tegelijk begon ik, naarmate we langer samen waren, zelf ook steeds meer in de eeuwigheid van onze relatie te geloven. Op de een of andere manier maakte ze alle beloften waar. Jaar in, jaar uit. We hadden lange en diepgaande gesprekken over van alles. En soms hield ze midden in een gesprek ineens stil en keek me alleen maar aan, alsof ze zich verloor in mijn ogen. Een fijner gevoel was er niet. Andersom had ik hetzelfde. Wanneer we samen op de bank zaten, gebeurde het dat ik plots werd overvallen door blijdschap over zo veel wederzijds begrip en warmte, dat ik gewoon zomaar ineens moest huilen. Ons Disney-momentje noemden we dat, om het hele gebeuren enigszins te relativeren. Maar wat was ik gelukkig met haar.