“IK VIND HET GEWOON MINDER LEUK ZO.” Oké. Even incasseren, dacht ik bij mijzelf terwijl ik in het radeloze gezicht van mijn echtgenoot keek. We hadden een discussie. Of eerlijker gezegd: een ordinaire ruzie over het feit dat ik geen alcohol meer dronk. Al bijna een halfjaar lang raakte ik geen druppel aan. Mijn man was daar op z’n zachtst gezegd nogal klaar mee. Hij vond het saai en zonde van alle mooie flessen in de kast. Ik begreep zijn punt, het was ook saai. Maar ja, er waren ook voordelen. Niet in de minste plaats: dankzij mijn totale drooglegging voelde ik mij serieus jonger dan daarvoor.
Het was begonnen met een tijdelijke uitdaging op de sportschool, maar het 0.0 leven beviel mij zo goed dat ik er vrij snel aan gewend was. Op feestjes in de kroeg bestelde ik moeiteloos alcoholvrij bier en ik vond het nog lekker ook. Bij borrels op mijn werk bracht ik na afloop collega’s naar de trein en het allerbeste: de ochtend daarna werd ik megafris wakker. Zonder kater, zonder hoofdpijn en zonder zompig gevoel. Ik vond het een verademing. En ik ben niet de enige. Alcoholvrij wordt steeds normaler, ook voor mensen die niet zwanger zijn. Ik voelde mij onoverwinnelijk. De kilo’s vlogen eraf en mijn hoofd was kraakhelder. Maar thuis en bij goede vrienden was het lastiger om standvastig te blijven. “Moet dat ook per se vanavond?”, vroeg een vriend voordat we aan tafel gingen. “Je kunt toch wel één uitzondering maken, waarom zo ongezellig?” Ook voor sommige vriendinnen was het wennen.“Serieus, het hele weekend niet? Jemig, wat saai.”