De ‘ugly cry’ komt meestal onverwacht en is vaak moeilijk te ­stoppen. En dus sloot ik mezelf op in de wc, gooide een plens water over mijn ­gezicht en sprak mezelf toe. ‘Dit is geen plek voor een ­meltdown, hou op met dat gepiep. En nu naar buiten.’ Buiten was in dit geval het terrein van een prachtige manege in de Italiaanse Dolomieten, waar ik een privéles voor mijn dochter had geboekt. De stallen waren tegen de bergen aangebouwd, met mooi hout en dito paarden. Mijn zevenjarige was laaiend enthousiast, echt een paardenmeisje in wording. En dat begreep ik maar al te goed, want ik groeide op op een boerderij in de Hoeksche Waard. We hadden een pony naast ons huis en mijn zus en ik waren idolaat van deze ietwat lompe maar o zo lieve verschijning. Ik herinner mij vooral veel buiten, veel rijden, veel paardenpraat.
Toen we ouder werden, nam ons puberbrein steeds meer afstand van de buitenboel. Jongens, kleding, tv: het werd allemaal steeds belangrijker. Maar daar in die Italiaanse stallen herinnerde ik mij opeens hoe fijn ik dat buiten­leven had gevonden. En dat kwam behoorlijk binnen, want na ruim twintig jaar stad was ik het buitenleven verleerd. Sterker nog; ik had er bewust afstand van gedaan.