IK MIS MIJN VRIENDINNEN. En dan niet omdat ze ver weg wonen of op reis zijn, nee gewoon omdat ik ze mis. Of liever gezegd: ik mis het ­onbezorgd vriendin zijn. Uit de tijd dat we nog geen serieuze baan hadden en dus zonder al te veel verantwoordelijkheden door het leven gingen. Uit de tijd dat al onze ouders nog leefden. Uit de tijd dat je eindeloos kon lunchen zonder dat je daarna je kinderen van school moest halen of terug moest naar je werk. Uit de tijd dat we laveloos in de kroeg ­stonden zonder horloges. En nee, we hadden toen de ­mobiele telefoon nog niet heilig verklaard en sociale media bestonden nog niet, dus als we met elkaar afspraken keken we ook de hele avond naar elkaar. Of nou ja, met tussen­pozen dan, want er was altijd wel een barman of man aan de bar die ook de moeite van het aankijken waard was.