HET IS ZONDAG. WE LOPEN RICHTING HET HUIS VAN MIJN MOEDER. Dat is nog steeds wennen, dat ik dat zo zeg: niet meer ‘het huis van mijn ouders’, maar van mijn moeder alleen. Leah wil niet meer getild worden. Ze is nu veertien maanden. James wil wél getild worden, maar hij is inmiddels bijna vier en dus doe ik alsof hij niet te zwaar wordt, want dat vindt hij vreselijk. Hij wil graag groter worden, maar tegelijkertijd het liefst ook nog heel even klein zijn. S. draagt de tassen, ik benijd haar niet: je zult maar samen zijn met een man die na vier jaar op en af rijlessen nog altijd zijn rijbewijs niet heeft, waardoor jij elke keer dat het gezin erop uittrekt achter het stuur moet plaatsnemen. Mijn moeder opent de deur al voordat we hebben aangebeld: “Eindelijk!”, roept ze uitbundig. “Mijn kroost.” De kinderen rennen binnen meteen vrolijk rond, ze hoeven hier niet te wennen.