“WIL JE MAMA? JA, DAT SNAP IK JONGEN. Kom, we gaan haar bellen.” Ik kon het bijna niet geloven. De schreeuwerige vader met z’n ballerige tongval ging zijn vrouw bellen om hulp. Hij had het zweet op zijn bovenlip staan en was duidelijk in paniek. Hij oogde als het type dat op feestjes trots vertelt dat hij beter is in bier bestellen dan luiers verwisselen. Zijn zoon schreeuwde de hele ziekenhuiskamer bij elkaar, wat niet per se onlogisch was aangezien zijn amandelen er net uitgehaald waren. Net als bij mijn zoontje trouwens, maar die schreeuwde aanzienlijk minder hard. Lucky me. De vader pakte zijn mobiel om te videobellen met zijn vrouw. “Teun wil jou”, zei hij. “Maar ik ben er niet”, antwoordde de moeder, nogal treffend. “Kun je niet alsnog komen?” vroeg de vader. “Nee ik kan niet komen, jij bent er nu en jij moet hem geruststellen.” Daarna verbrak ze de verbinding.