Yvonne (56) heeft borstkanker en er is geen uitzicht op genezing. Het levensverlengende medicijn dat ze nodig heeft, wordt in Nederland niet vergoed.
Tessa (53) heeft er alles voor over om haar oudere zus langer bij zich te houden maar weet niet meer wat ze nog kan doen.
“Mijn naam is Yvonne Tombeil. Ik ben 56 jaar en ik word in november 57. Of nou ja, dat hoop ik dan”, grapt Yvonne. Haar zus hapt meteen: “Ja natuurlijk word je 57, dat ga je gewoon halen hoor.”
Yvonne (rechts op de foto) wordt in 2020 voor de tweede keer in haar leven gediagnosticeerd met borstkanker. “Ik had al een tijdje geen gevoel in mijn linkerarm. Ik ging naar het ziekenhuis en ik had meteen al het gevoel dat het niet goed zat.” Na de mammografie en de echo blijkt dat gevoel te kloppen. “Uit de PET-scan bleek dat er ook nog eens vijf uitzaaiingen zaten in mijn wervels. Ze vertelden me dat ze wel een behandeling zouden starten, vol ingezet op genezing, maar dat dat waarschijnlijk weinig uit zou halen.”
Een zwaar behandeltraject vol chemokuren, heftige bestralingen en een amputatie volgt. “De laatste chemopillen sloegen niet aan, dus in 2023 kreeg ik te horen dat ik niet meer te genezen was. Nu zit ik aan een andere chemo, die alleen nog maar levensverlengend is.” Yvonne voelt zich nu nog redelijk fit. “Ik mag op dit moment niet klagen, maar ik weet niet hoelang dat zo blijft. Ik ben na de chemo wel echt heel moe. Het stapelt zich op in mijn lijf. Ik merk ook dat ik in sociale situaties eigenlijk vrij snel ‘op’ ben.”
Met het oog op levensverlenging raadt Yvonnes oncoloog haar nog een ander medicijn aan, Trodelvy. Maar dit medicijn wordt in Nederland niet vergoed, de gemiddelde kosten voor een behandeling liggen rond de ton. Dit is voor Yvonne geen optie en dat kan zus Tessa maar moeilijk verdragen. “Ik wil gewoon zo graag meer voor haar kunnen doen. Het komt echt vanuit m’n tenen, ik heb er alles voor over om haar langer bij ons te houden”, vertelt ze.
Yvonne: “We komen uit een heel hechte familie. Onze ouders zijn er nog, voor hen is dit natuurlijk ook dramatisch.” De zussen wilden dit verhaal graag samen vertellen. Als we hun vragen waarom, raakt Tessa geëmotioneerd. Tessa: “Yvonne moet alles al alleen doorstaan, al die chemokuren en bestralingen. Dit is een van de weinige dingen die we samen kunnen doen, hier aandacht voor vragen.”
Naast een rots in de branding voor haar zus, is Yvonne ook echtgenote, moeder, stiefmoeder, pleegmoeder en sinds kort ook ‘pleegoma’. Kort geleden is haar pleegdochter namelijk onverwacht bevallen van een kindje. “Ze wist niet dat ze zwanger was. Dat was voor haar natuurlijk heel heftig, ze staat er verder alleen voor. Gelukkig kan ik daarin heel veel voor haar betekenen. Zij betekent op haar beurt ook weer heel veel voor ons met zo’n prachtig kereltje”, vertelt Yvonne.
De huidige man van Yvonne is weduwnaar, zijn eerste vrouw overleed aan kanker. Yvonne: “Dat vind ik ook zo erg. Het kan toch gewoon niet waar zijn dat hij en mijn stiefkinderen zoiets verschrikkelijks dan nog een keer moeten meemaken.”
Yvonne schiet vol als we haar vragen welke momenten ze nog hoopt mee te maken. “Toen de oncoloog zei ‘je hebt een paar maanden tot twee jaar’, dacht ik meteen: dan word ik dus gewoon nooit oma. Ik geniet enorm van mijn pleegkleinkind, maar ik zou het zo geweldig vinden om mijn eigen kinderen ouders te zien worden. Ik wil graag oud worden met mijn man en meemaken dat mijn dochter haar studie haalt. Mijn jongste gaat bij de politie, dat wil ik zien. De oudste wil ik graag zien trouwen.” Familie, dat is waar het allemaal om draait voor Yvonne. “Dit klinkt misschien heel stom, maar ik wil ook niet eerder doodgaan dan mijn ouders.”
Geld vragen aan vreemden wil Yvonne niet, maar aandacht vragen voor deze situatie wél. “We zagen laatst een jonge meid voorbijkomen die een soortgelijk probleem had. Zij had al vrij snel 40.000 handtekeningen opgehaald om het te laten bespreken in de Tweede Kamer. Zoiets is ons helaas nog niet gelukt.” De zussen proberen het wel met hun eigen petitie: Vergoed Trodelvy voor de levensverlenging van borstkankerpatiënten. “We zitten nu op zo’n 5200 handtekeningen dus ach, nog een kleine 35.000 te gaan”, grappen ze.
Wat Trodelvy betreft, het medicijn, blijft Yvonne achter het net vissen. “Mijn oncoloog deed meteen een aanvraag bij de producent toen hij zag dat ik uitzaaiingen had. Soms wordt het medicijn namelijk bij wijze van promotie vergoed. Helaas viel ik daar net buiten de selectie. Ik heb ook geprobeerd om naar België te gaan, daar wordt het wel vergoed. Maar toen ik daar aankwam was het net een keertje te vaak geprobeerd, waardoor de verzekering zei: dit doen we niet meer.”
Voor nu moet Yvonne het dus doen met de huidige levensverlengende behandeling en de onzekerheid van haar ongeneeslijke ziekte. Eén ding is zeker: deze zussen doen er, zolang het kan, alles aan om elkaar te steunen.
Yvonne heeft ongeneeslijke borstkanker: 'Medicijn is mijn laatste hoop, maar wordt niet vergoed'
