LINDA.nl duikt elke week in het ‘Werpsterren’-archief en vraagt de moeders hoe het nu met ze gaat. Ymkje (35) werd met haar vriend Bert Jan (40) in april 2017 jaar ouder van Diede, Max en Kars.
Voor elke fase heeft Ymkje vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Maureen en haar vriend deden de bevalling onverwacht zelf: ‘Ik had op TLC gezien hoe het moest’
“Bert Jan en ik besloten in 2014 voor een kind te gaan. Al snel hadden we door dat er iets niet klopte. Na onderzoek bleek dat mijn cyclus niet uit zichzelf op gang kwam. We gingen een medisch traject in waarbij mijn cyclus op gang moest komen door middel van ingespoten hormonen. Het was elke maand spannend of ik ongesteld werd en steeds weer moesten we een teleurstelling verwerken.
Omdat dit niet zorgde voor een zwangerschap, startten we met kunstmatige inseminatie. Ik nam me voor om tijdelijk met de behandelingen te stoppen wanneer dit niet meteen zou lukken. Ik probeerde mijn leven er niet door te laten beheersen, maar ik was al twee jaar lang elke keer zo nerveus. Dat was heftig en hield ik niet lang meer vol. Toen deed ik een positieve test. Ik durfde het niet te geloven; de kans dat de hormonen de test hadden beïnvloed was aanwezig.”
“Een week later was de test nog steeds positief en durfden we blij te zijn. In de zevende week hoorden we na een echo dat ik zwanger was van een drieling. Daar moesten we wel even van slikken. De kans op een meerling is groter na een inseminatie dan na een ‘normale’ bevruchting, maar we waren van een tweeling uitgegaan. Een drieling was absurd. We gingen meteen praktisch denken. Ik dacht: hoe past dat allemaal in mijn buik? Bert Jan maakte zich zorgen over een grotere auto en zocht de volgende dag al naar een geschikte bakfiets.”
Ymkje, 28 weken zwanger.
“Een meerlingenzwangerschap is niet zonder risico’s. Zo is de kans op vroeggeboorte groot, omdat ze op een gegeven moment niet meer in de buik passen. Daarom moest ik elke twee weken ter controle naar het ziekenhuis. De zwangerschapshormonen kreeg ik in driedubbele vorm, wat zich vooral in moeheid uitte. Ook groeide mijn buik snel, maar doordat ik vóór mijn zwangerschap veel sportte, had ik gelukkig minimaal last van lichamelijke pijn. Wel sliep ik slecht doordat die buik in de weg zat.
Bij 28 weken ging ik naar het ziekenhuis met een harde buik. Ik bleek lichte ontsluiting te hebben. Alles werd klaargezet voor de bevalling. Daar schrok ik van; ik was er totaal nog niet aan toe. Ik verwachtte een bevalling in week 33/34, niet in de 28e al. Na zeven dagen in het ziekenhuis was de ontsluiting niet toegenomen en mocht ik naar huis. Een week later voelde ik mijn buik weer. Ik had inmiddels drie weken gehad om aan het idee te wennen, dus deze keer was ik er klaar voor.”
“In het Amsterdam Medisch Centrum – waar ik tijdens de zwangerschap geholpen werd – was op dat moment geen plaats voor drie premature kinderen. Ik ging naar Utrecht voor de bevalling, waar ze – in tegenstelling tot het AMC – geen meerlingen halen op de natuurlijke manier. Ik moest dus met een keizersnede bevallen. Dat was een tegenvaller, maar is in dat ziekenhuis nou eenmaal beter voor de baby’s.
We waren om 19.00 uur in het ziekenhuis, waar de weeën steeds erger werden. Ondanks de verschrikkelijke pijn, ben ik blij dat ik dat natuurlijke bevallingsgevoel heb mogen ervaren. Ik kreeg een ruggenprik en rond 1.00 uur gingen we naar de operatiekamer voor de keizersnede. Terwijl ik opengemaakt werd, schoot er van alles door mijn hoofd. Het was zo’n aparte situatie. Bert Jan en ik zaten samen achter een doek waar een rits in zat. Als één van de jongens gehaald was, werd de rits geopend en konden we hem even zien. Zo werden Diede, Max en Kars op 23 april 2017 geboren.”
“De jongens zaten meteen vol leven, maar moesten wel snel geholpen worden. Ze werden eerst in een plastic zakje gedaan om warm te blijven. Gelukkig was dat van tevoren verteld, want het was een gek gezicht. Per kind stonden er daarna twee of drie artsen klaar. Ik werd ondertussen dichtgemaakt. Af en toe ging de deur open en kon ik naar binnen kijken. Zo zag ik onder andere dat Bert Jan op de grond zat, omdat hij bijna van zijn stokje ging.”
“Daarna werd ik met bed en al naar ze toe gereden en mocht ik mijn kinderen eindelijk vasthouden. Dat was een heel mooi moment. Rond 4.00 uur waren Bert Jan en ik weer terug op onze kamer. Er ging zoveel door me heen. We waren papa en mama, maar onze kinderen waren apart van ons. Die nacht heb ik niet kunnen slapen.”
“De jongens hebben een week in Utrecht gelegen en daarna vijf weken in het ziekenhuis in Haarlem, onze woonplaats. Het ging allemaal goed en er zijn gelukkig geen gekke dingen gebeurd. Het was wel een heftige periode. Ik wilde zoveel mogelijk bij de kinderen zijn, maar moest ondertussen zelf ook herstellen. Toen ze alle drie zelfstandig hun fles leegdronken, mochten ze naar huis. Dat we ineens thuiskwamen met drie kinderen was heel apart.”
Diede, Max en Kars, de eerste dag thuis.
“De eerste avond thuis ging soepel. We zaten lekker met een borrel en hapjes buiten en dachten: zo ingewikkeld is het allemaal niet. Daar zijn we van teruggekomen. Het is niet niks om ineens drie baby’s te hebben.
Nu gaat alles ontzettend goed. We hebben geluk met drie relaxte jongens. Ze rollen er nu lekker op los en leren elkaar steeds meer kennen. Dat is heel leuk. Het was een zwangerschap in het kwadraat. Alles gaat in sneltreinvaart: de buik, de hormonen en uiteindelijk kwam de bevalling dus ook veel eerder. Maar het resultaat – drie lieve, lachende mannetjes – is geweldig.”
Ymkje, Bert Jan en de drieling eind november 2017.
In 2020 vraagt LINDA.nl Ymkje om een update: “Het gaat goed met ons. We hebben we het Haarlemse stadsleven inmiddels ingeruild voor meer rust en ruimte op het Friese platteland. Een topbesluit, want de jongens hebben hier volop de mogelijkheid om heerlijk buiten te ontdekken en te groeien. En wij vinden hier de rust die we in ons leuke en drukke gezinsleven nodig hebben.
Ik ben sinds begin 2019 eigenaar van mijn eigen bedrijf MultiplYMe, waarmee ik andere vrouwen coach op balans en mindset. De ervaring die ik zelf heb opgedaan de afgelopen jaren is een goede bron van inspiratie in mijn werk. De jongens doen het fantastisch en ontwikkelen zich tot heerlijke eigen karakters. Ze zijn lekker eigenwijs en het is meestal heel gezellig met z’n drietjes. We zijn trots op ons mooie gezin.”
Ymkje en de drieling in 2020.
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
