Wat begon als een jeukend stukje huid in haar oor, mondde uit in zeventig plekken verspreid over haar lijf. Op 43-jarige leeftijd kreeg de Waddinxveense Debbie van der Wal te horen dat ze psoriasis heeft.
Wij spreken haar in het kader van Wereld Psoriasis Dag, waarmee op dinsdag aandacht voor de huidaandoening wordt gevraagd.
Als Debbie het plekje in haar oor ontdekt, denkt ze nog dat het om eczeem gaat. “Ondanks dat mijn moeder en dochter ook kampen met vormen van psoriasis”, vertelt ze ons. “Als kind zag ik wat mijn moeder moest doorstaan, hoeveel problemen ze erdoor ervoer. Dat vond ik heel sneu voor haar. Ik wist wel dat het betekende dat ik het ook ooit kon krijgen, maar toch kwam het niet bij me op dat dit het zou kunnen zijn. Toen de diagnose kwam, kwam die hard binnen.”
“Ik ging eigenlijk voor iets anders naar mijn huisarts en vroeg: ‘Wil je ook even naar mijn oor kijken?’ De arts tilde daarna mijn arm op en ontdekte een tweede plek op mijn elleboog.” We zijn nu een jaar verder en inmiddels zit Debbies hele lichaam onder de plekken. “Geen heel grote plakkaten, maar variërend van iets groter tot wat kleiner. Door bepaalde omstandigheden, zoals stress, kan het verergeren. En nu, in de herfst, jeukt het meer door de vochtigheid.”
Haar moeder (73) moest zich, toen Debbie nog een kind was, elke nacht inpakken met plastic en gaas zodat de huidcrème optimaal werkte. Dat is anno 2019 gelukkig niet meer nodig. “Toch moet ik elke ochtend al die plekken afzonderlijk met crème behandelen. Het moet ook intrekken, dus dat is al gauw een half uur werk.” Debbies man smeert haar rug in. “Ik vond het vervelend om dat aan hem te vragen, überhaupt om te vertellen dat ik psoriasis heb. Ik ben best ijdel en door deze ziekte is mijn huid niet meer gaaf. Daar word ik wel onzeker van.” Gelukkig kan haar man onmogelijk beter reageren dan hij deed. “Hij zei meteen: ‘Voor mij ben je precies dezelfde persoon als hiervoor.'”
Ondanks die onzekerheid is Debbie niet van plan dingen te laten. “Laatst ging ik voor het eerst sinds ik psoriasis heb naar de sauna. Het viel me op dat sommige mensen niet naar mij keken, maar naar mijn plekken. Dat was even slikken. Ik dacht: zo zal het vanaf nu gaan. Maar lang zat ik er niet mee. Toen ik thuiskwam, vond ik niet dat ik een rotdag had gehad. Het gaat vaker gebeuren en het mag me niet zo raken dat ik dingen niet meer doe.”
Zie ook
Actrice Marly van der Velden de straat op met opgemaakte psoriasis voor sociaal experiment
Debbie werkt als juf van groep 6 en heeft onlangs aan haar leerlingen uitgelegd waar die plek op haar elleboog vandaan komt. “Openheid is de beste remedie. Een minuut later waren ze de plek alweer vergeten.” Haar dochter (17) heeft ook een vorm van psoriasis; bij haar komen vooral reumatische klachten naar voren. “Dat ik er met mijn moeder en dochter over kan praten, brengt ons dichterbij elkaar. We kunnen elkaar steunen. Maar ik vind het ook lastig dat mijn dochter, zoals ik bij mijn moeder, te zien krijgt wat haar nog te wachten zou kunnen staan.”
