Vandaag kiest Nederland voor het eerst een minister van Gehandicaptenzaken. Wat drijft de kandidaten? ‘Mensen kijken raar op als ik binnenkom.’
Boaz Spermon en Sandra Ballij zijn twee van de zes kandidaten in de running voor deze verkiezing, georganiseerd door de KRO-NCRV.
Waarom is een minister van Gehandicaptenzaken nodig?
“Twee miljoen mensen hebben een handicap. Het is de meest onderbelichte minderheidsgroep in Nederland. Vaak kunnen zij niet autonoom functioneren in de samenleving. Ik heb het gros van mijn leven geleefd zonder beperking, totdat ik MS kreeg. Toen merkte ik hoe ontoegankelijk Nederland is. Hoe weinig rekening er met je wordt gehouden als je ‘anders’ bent. Mensen kijken raar op als ik binnen kom. Ik word als exoot gezien.”
Wat was voor jou de reden om je kandidaat te stellen?
“Toen ik zelf ziek werd, kon ik alleen in Zweden behandeld worden. Ik werk nu hard om de behandeling naar Nederland te krijgen. Zo ontdekte ik dat ik goed ben in lobbyen. Verder te kijken waar anderen stoppen. Dingen die in deze functie ook nodig zijn.”
Moet de regering niet gewoon voor gehandicaptenzaken zorgen?
“Hugo de Jonge (minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, red.) zegt: ‘Dat heb ik al onder mijn hoede.’ Maar dan hebben we het gelijk over zorg. Hulpmiddelen kunnen slimmer worden ingezet zodat mensen met een handicap beter voor zichzelf kunnen zorgen. Dat ze kunnen meedoen met de wereld, een eigen inkomen vergaren, stage lopen en een baan krijgen. Een minister van Gehandicaptenzaken kan problemen aanzwengelen. De vinger op de zere plek leggen, zorgen dat veranderingen sneller gaan. Openbaar vervoer moet per 2030 toegankelijk zijn voor iedereen. Dan denk ik: 2030? Dat is pas over elf jaar.”
Waar wil jij je vooral voor inzetten?
“Ik wil organisaties die zich nu al inzetten met elkaar verbinden in een burgerinitiatief. Met een petitie wil ik ervoor zorgen dat Nederland het protocol van het VN-verdrag Handicap ratificeert. Alleen dan kunnen mensen met een beperking rechtstreeks een klacht indienen bij het VN-comité als dit verdrag niet wordt nageleefd. Bij 40.000 handtekeningen is de Tweede Kamer gedwongen hierover te stemmen. Dan moeten we wel gehoord worden.”
Waarom is een minister van Gehandicaptenzaken nodig?
“Nederland is een van de weinige westerse landen waar niemand is aangesteld, die eindverantwoordelijk is voor mensen met een beperking. Terwijl er heel veel verbetering mogelijk is. Bijvoorbeeld wat betreft aansluiting tot het onderwijs en de arbeidsmarkt.”
Wat kan een speciale minister betekenen?
“Een van de belangrijkste punten die ik zie, is dat 800.000 mensen met een beperking werkloos zijn. Dat aantal is hoger dan de officiële werkloosheidscijfers. Het is nodig om op een andere manier naar deze mensen te kijken: niet naar de beperking maar naar de mogelijkheden. Een minister kan mensen met een beperking zichtbaarder maken. Ook als je doof bent, kun je senior consultant worden. Nederland heeft een blinde rechter. Maar veel mensen kennen de voorbeelden niet.”
Wat was voor jou de reden om je kandidaat te stellen?
“Ik werk al twaalf jaar met blinde, dove en slechthorende mensen en heb tweehonderd mensen aan een baan kunnen helpen. Op mijn werk kreeg ik heel veel verhalen mee van mensen die werden tegengewerkt in het systeem. Ik ben bijvoorbeeld begonnen met een restaurant waar ‘experts van het donker’ werken. Sommigen waren hoger opgeleid. Dan vroeg ik: waarom werk je als ober? Bleek dat ze heel vaak gesolliciteerd hadden en waren afgewezen. Veel mensen zijn afgekeurd. Ik ben geraakt dat zoveel mensen met potentie langs de lijn staan. Vroeger als kind ben ik zelf ziek geweest. Toen heb ik tijdelijk ervaren hoe de wereld opeens anders met jou omgaat. Er werd bijvoorbeeld gelijk gevraagd of ik niet van het vwo naar havo moest. Eigenlijk moet gevraagd worden: wat heb jij nodig om te bereiken wat je wilt?”
Lees ook
Mari (31) reisde in zijn rolstoel door Europa: ‘Wat ik in Griekenland zag, was heel heftig’
Waar wil jij je vooral voor inzetten?
“Dat anders wordt gekeken naar mensen met een beperking, zodat ook zij duurzaam aan het werk kunnen. Kijken naar wat de hobbels zijn en dan de oplossingen politiek bespreekbaar maken. En als dat niet lukt, haal ik de camera erbij. Nu komt pas bij crisiscommunicatie een gebarentolk vertalen. Alleen door de ophef na het drama in Utrecht kwam dit op de politieke agenda. Dan denk ik: halleluja, de rest van de wereld heeft dat serieus al twintig jaar.”
