Eva* (31) is na jaren samenwonen weer vrijgezel en dat bevalt prima. Op het daten na. In sprookjes gelovende mannen die nog thuis wonen, geen gehoor meer na ‘de leukste date ooit’ of bindingsangst (bij beide partijen): het is gewoon ruk.
Toch blijft ze het proberen, want iedereen wil af en toe wat gefriemel aan het lichaam. Deze keer: de man met de ex.
De eerste date was gezellig, maar niet meer dan dat. We hadden een drankje gedaan, gekletst over onze toekomstdromen en bij het afscheid gaven we elkaar een knuffel. Dat hij het ook leuk had gehad, merkte ik aan het contact daarna.
Tien minuten na mijn vertrek kreeg ik een berichtje op de dating-app, met daarin zijn telefoonnummer. Die had ik voor de date nog niet gekregen, want stel je voor. Misschien had ik in het echt wel een skischans als neus, of rook ik naar de groene container van zijn achterburen.
Nee, ik was nu een trede hoger en belandde op positie ’telefoonnummerwaardig’. Het contact dat we hadden via de app was overigens niet heel uitgebreid. Daar was hij niet zo van, van het appen. Ik wist nog niet wat ik daarvan moest vinden.
Eva: 'Hij voelde geen klik, maar wilde wel mijn seksbuddy zijn'
De tweede date was bij mij thuis. We kookten samen, en voelden ons allebei meer op ons gemak. Met buikpijn van het lachen dacht ik: dit is dus waarom ik altijd voor een tweede date ga bij twijfel. Tijdens het kijken van de film schoof ik dichter tegen hem aan. Zijn arm hing over de bankleuning, achter mijn nek langs. Onze bovenbenen raakten elkaar per ongeluk aan. Ik gloeide van warmte.
Hij vertrok midden in de nacht, maar er werd niet gezoend. “Ik vond het gezellig”, zei hij toen hij zijn motorpak weer aantrok. “En jij?” Het kriebelde in mijn buik, ik voelde de spanning in mijn lichaam. “Ook leuk”, antwoordde ik. “Mag ik je een kus geven?”, zei hij bij het afscheid. Vuur tot in mijn tenen, geknetter in mijn hoofd. “Tot de volgende keer.”
Het bleef bij een kus, en de derde date werd gepland. Totdat ik een vaag berichtje kreeg. Zijn ex, oorspronkelijk Italiaans, kwam weer terug naar Nederland. Of we het contact – als ik het net zo leuk vond als hij – een paar maanden later, als alles achter de rug was, weer konden oppakken? ‘Toch maar even wandelen?’, appte ik terug. ‘Dan kun je het in het echt uitleggen.’
Eva: 'Zijn strenggelovige vader trof me met m'n hoofd tussen zijn benen'
Tijdens de wandeling werd het onderwerp gemeden. Terwijl ik bedacht hoe ik dit gesprek moest beginnen, banjerden we door het natte gras. Mijn schoenen zaten onder de modder, mijn hoofd vol vragen. Nadat hij mij trakteerde op een ijsje, herinnerde ik hem aan de reden waarvoor we hier waren.
Hij begon te vertellen. Over zijn huis, dat niet alleen van hem, maar ook van haar bleek te zijn. Hoe hun relatie was geweest, en hij die vervolgens na een paar jaar had beëindigd omdat hij geen toekomst met haar meer voor zich zag. De ex had haar koffers gepakt om op adem te komen in haar thuisland, hij pakte zijn leven weer op.
Maar nu, een paar maanden later, waren de tranen aardig opgedroogd en had ze een beslissing gemaakt. Ze wilde terug naar Nederland. En aangezien ze verder niemand had, laat staan een plek om te wonen, wilde ze weer bij hem intrekken. Het was ten slotte ook háár huis.
Ik reageerde vanuit mijn gevoel. Dit was pas onze derde date. Wij kenden elkaar amper, maar ik had een goed gevoel bij hem. Als we hier zo volwassen over konden praten, dan zou het toch ook wel goed komen zodra zij weer in zijn leven was? Het enige wat ze tenslotte samen moesten doen, was de financiële afhandeling. Wie kreeg het huis, wie het bankstel. Die werelden kon ik wel van elkaar gescheiden houden.
Hij had niet verwacht dat ik zo zou reageren, en was er door geraakt. Maar voordat ik mij vrijwillig in de chaos zou storten, wilde ik één ding duidelijk maken. Ik ging niet op hem wachten. Het was nu, of nooit.
“Ik vind je erg leuk, en wil je graag beter leren kennen”, was zijn conclusie voordat hij mij een kus gaf en weer op zijn motor stapte. Ik kreeg de glimlach niet van mijn gezicht. Werd het na de vierde date alsnog niks? Dan had ik daar vrede mee. Want ik had mijn grenzen aangegeven, en de vruchten daarvan geplukt.
Eva: 'De volgende ochtend wil hij niet vertrekken, of ik ook ontbijt voor hem heb?'
Tot ik de week erop merkte dat er met minder enthousiasme op mijn berichten werd gereageerd. Ja, hij was niet zo van het appen, maar mijn onderbuikgevoel zei dat hier meer aan de hand was. Ik berichtte hem en kreeg een bevestigend antwoord. Hij was er met zijn hoofd niet bij en vond het moeilijk om zijn aandacht te richten op het nieuwe, terwijl het oude nog niet was afgesloten. Even voelde ik mij voor de gek gehouden. We hadden het hier toch uitgebreid over gehad?
Tot ik mij bedacht dat iedereen in zijn of haar hoofd z’n eigen gevecht houdt. En hij dit, wat het tussen ons ook is geweest, er nu niet bij kon hebben. Wat ík op dat moment wilde, was voor mij het belangrijkst om te ontdekken. En dat bleek het verbreken van het contact, met in mijn achterhoofd de mogelijkheid om hem – als hij een paar maanden later nog in mijn gedachten rondspookte – te kunnen appen.
Het bleek de beste beslissing ooit. Als een relatie, date of welke liefdesvorm dan ook niet lukte, zocht ik de fout vaak bij mezelf. Was ik dan misschien niet leuk genoeg? Niet denkend aan de mogelijkheid dat het soms gewoon niet werkt, of past. En dat je – zolang je voor jezelf kiest – altijd het juiste doet. De dates waren niet voor niks geweest, want deze nieuwe situatie leerde mij dat ik allang goed bezig was. Mijn geluk was niet langer afhankelijk van de bevestiging van een ander.
En ik kan je één ding vertellen: dat is een verdomd fijn gevoel.
* Eva’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Eva: 'In het donker ga ik met mijn hand over zijn rug, maar dan schrik ik'
