Puck werd misselijk in de trein: 'Toen kwam alles eruit in het gangpad van een bomvolle coupé'

Persoonlijk | Lekker gênant

07-09-2021 | Renee de Witte

Van kinderen die tijdens een Zoom-vergadering naakt het beeld in wandelen tot de klaagzang over je baas naar, jawel, je baas sturen. Gênant, maar overkomelijk.

In de rubriek Lekker Gênant delen onze lezers hun ongemakkelijkste momenten. Want hoe naar die momenten ook zijn, ze zorgen wél voor goede verhalen.

Deze week doet Puck* (28) haar verhaal.

Waar: in de trein

Wanneer: zo’n zeven jaar geleden

Getuige(n): de overvolle coupé

Situatie: Puck werd plotseling erg misselijk in de stoptrein. Ondanks het idee dat het goed zou gaan tot aan haar station, bleek dat niet het geval.

Misselijk

“Het was vrijdag, ik studeerde toen nog en woonde op kamers in Nijmegen. Ik had boterhammen met eiersalade mee naar studie. Daar had ik van genoten, en er leek ook niets mis mee. Aan het eind van de middag moest ik de trein pakken naar mijn ouders in het Zuiden. De intercity’s gingen niet, dus ik moest met de stoptrein.”

“Die stoptreinen gaan niet heel hard, en vaak ook net iets minder steady dan de andere treinen. Maar eenmaal aan het rijden werd ik opeens ontzettend misselijk. Ik kreeg het gevoel dat ik moest overgeven, maar ik dacht alleen maar: waarom zou ik moeten kotsen? Omdat ik geen aanleiding zag, het ik het volste vertrouwen dat ik het wel zou halen tot mijn station.”

Bomvolle coupé

“Maar de misselijkheid hield aan, dus op een gegeven moment ging ik wel denken: oké, als het wel gebeurt, wat doe ik dan? Vraag ik iemand om een zakje? Doe ik het in mijn tas op al mijn sportkleren? Doe ik het in het gangpad? Ik zat in een bomvolle coupé, in een vierzits. En nee, niet aan de kant van het prullenbakje. Er zaten mensen tegenover me, naast me, achter me, overal.”

“Al dat denkwerk heeft me niet geholpen, want ineens kwam het er allemaal uit. Ik maakte de egoïstische keuze in een splitseconde om het eruit te gooien in het gangpad. Anders had ik al die tijd met een naar kots ruikende tas gezeten. Het lag helemaal onder, en iedereen zag het. Maar één iemand probeerde me gerust te stellen, de rest deed al gauw alsof ze het niet zagen. Ik schaamde me dood. Het stonk ook zo.”

Sorry

“Ik kon alleen maar sorry zeggen. Vijf minuten later moest ik er al uit, dus moesten ik en een deel van mijn medepassagiers lekker over mijn kots heen stappen. Ik vond het zó erg. Eenmaal op het perron heb ik snel een conducteur aangetikt en op de hoogte gebracht dat ik in het gangpad had overgegeven. Hij wist ook geen houding aan te nemen, maar bedankte me dat ik het vertelde.”

“Het ergste vind ik nog dat iemand mijn kots dus heeft moeten opruimen in die volle trein. Ik wil dan ook heel graag, al deze jaren later, mijn excuses aan je aanbieden. Het spijt me. Ook naar mijn medepassagiers, maar die gingen wel met een goed verhaal naar huis…”