De impact van die gebeurtenissen is nog voelbaar, vertelt ze ons aan de telefoon.

Begin brugklas

Wanneer Danique als brugklasser voor het eerst de middelbare school in Almere binnenstapt, begint het gedonder al snel. “Ik was iemand die niet veel zei. Als iemand bijvoorbeeld iets wilde lenen, zei ik direct ja. Tot ik merkte dat ze me daarvoor gebruikten. Ik begon nee te zeggen. Dat werd niet gewaardeerd.”

Lees ook
Leerkracht Inger: ‘Door sociale media is pesten makkelijker geworden’

Via de telefoon

Dan komt er een nieuw meisje in de klas. “Ik mocht haar niet en sprak dat uit. Dat leek mij geen probleem, want je hoeft niet iedereen aardig te vinden. Was het dus wél. Zij lag, in tegenstelling tot mij, meteen goed in de groep. Ze zette de hele klas tegen me op.” Vanaf dat punt begon het echt zwaar voor Danique te worden. “Het bleef niet alleen bij schelden, schreeuwen en slaan. Soms werd ik opeens gebeld en bedreigd. Ze zouden wel even ‘zorgen dat ik niet meer zou thuiskomen’. Hoe kwamen die mensen überhaupt aan mijn nummer?”

Geen verandering

Ze kaart de problemen aan bij haar school, maar er verandert weinig. Na twee jaar besluit Danique van school te wisselen. “In mijn nieuwe klas leek het in eerste instantie wel goed te gaan. Tot een jongen, die meerdere meisjes leuk vonden, mij opeens leuk vond. Eén meisje bleef me daarom opjutten. Ze liep continu expres tegen me aan, of gooide de deur van mijn kluis dicht terwijl ik erin aan het rommelen was.”

Lees ook
Waarom ’terugslaan’ niet helpt: deze socioloog trekt misverstanden over pesten recht

Op het matje

De situatie veroorzaakt op een bepaald moment een woede-uitbarsting bij Danique. “Ik ben iemand die niet vaak scheldt, zeker niet met vreselijke ziektes. Maar ik was er zo klaar mee, dat ik eruit floepte dat ze ‘kon opkankeren’. Bleek dat haar opa de ziekte had gehad. Ik mocht meteen op het matje komen bij de directie.”

Angsten

Het pesten blijft haar schooltijd beïnvloeden. “Ik was continu bang en durfde niet meer naar school toe. Voelde me onzeker over alles, van mijn kleding tot de lunch die ik ’s middags at. Ik bleef me maar afvragen: hoe kun je iemand zo kleineren en pijn doen – of het nou letterlijk is of met woorden – en jezelf daar beter door voelen?”

Lees ook
Marwan maakte einde aan zijn leven na pesten, familie pleit voor openheid

Impact huidig leven

Nu, jaren later, merkt Danique nog steeds de gevolgen van de pesterijen. “Met onbekende mensen kan ik moeilijk contact maken. Dat belemmert me bijvoorbeeld in het zoeken van werk. Ik sta nog steeds niet zeker in mijn schoenen en kan me dágen voor een sollicitatiegesprek al opwinden.” Die muur om haar heen wil ook maar niet weggaan. “Ik blijf geprikkeld, reageer fel op dingen. Dat is lastig.”