Gillen van geluk

“Ik woon in Barcelona en raakte in maart 2020 zwanger tijdens de zware lockdown. Door het dolle was ik, hetzelfde gold voor mijn moeder. Ik vertelde het haar tijdens een videocall en ze gilde gewoon van geluk: ‘Ik word oma!’. Het verzoek om dit nieuws nog even stil te houden was aan haar niet besteed. Binnen een kwartier had ik al mensen in WhatsApp hangen die het via haar hoorden. Zó enthousiast was ze.

Helaas was dit geluk niet van lange duur. Mijn moeder belandde, in Nederland, ernstig ziek in het ziekenhuis. Wekenlang werd ik door familie op de hoogte gehouden, want ik kon er niet naartoe: het luchtruim was gesloten. Doodeng. Uiteindelijk mocht ik toch op reis, met mijn beginnende buikje, en heb ik haar nog kunnen zien. Twee dagen daarna overleed ze.”

Rouw

“De eerst weken na haar overlijden was ik met familie vooral bezig om alles te regelen. Mijn vader was een paar jaar daarvoor al overleden, dus we moesten alles rondom haar spullen en huis afhandelen. Pas toen ik thuiskwam in Barcelona had ik ruimte om te voelen. Het is heel schrijnend en bitterzoet om moeder te mogen worden, terwijl je afscheid moet nemen van je eigen moeder.

Op lichamelijk vlak ging de zwangerschap goed, maar mentaal was het zwaar. Ik voelde me heel erg alleen, gefrustreerd en verdrietig. Soms wilde ik niets liever dan even in mijn moeders armen kruipen en advies vragen.

Ik vond het ook enorm moeilijk dat mijn vriend nog wél zijn ouders had. Daar konden zij natuurlijk helemaal niets aan doen, maar dat stak mij soms ineens heel hard. Dan riep ik tegen hem dat ik zijn ouders nergens meer bij wilde hebben, dat het niet eerlijk was. Daar kwam natuurlijk discussie over, maar zo voelde het toen echt voor mij.”

Verhalen delen

“Inmiddels gaat dat een stuk beter, gelukkig. Het contact is goed en mijn dochter brengt ook gewoon tijd met haar opa en oma door. Ze zijn gek op haar en soms breekt mijn hart als ik dat zie. Verdomme, waarom mogen mijn ouders dit niet meer meemaken, denk ik dan. Maar die knop zet ik dan snel om: ik wil mijn shit niet projecteren op mijn dochter, ze moet ongestoord kunnen genieten van wat ze wél heeft.

Maar voor mij is en blijft het soms een rotsituatie. Ik wil dat mijn dochter later alles over mijn ouders weet. Ze krijgt er nu nog niets van mee, maar in haar kamer staan knuffels die vroeger van mijn moeder waren, en ik vertel haar nu al verhalen over haar opa en oma. Soms barst ik dan nog uit in een explosie van tranen, maar ook dát hoort erbij. Ik wil haar leren dat je altijd je emoties mag tonen, hoe lastig ze ook zijn.”

Maak rouw bespreekbaar

“Ik denk ook dat ik daarom mijn verhaal hier wil delen. Tijdens mijn rouwperiode kreeg ik te maken met zoveel meningen, van mensen die eigenlijk niet goed wisten wat ze moesten zeggen. Je krijgt onhandige opmerkingen als ‘Sas, richt je op je kind, je moeder had niet gewild dat…’

En anderen durfden er helemaal niet over te beginnen, waardoor de dood van mijn moeder altijd als een soort olifant in de kamer stond. Dat heeft er, bij mij, voor gezorgd dat ik me vaak alleen voelde. Ik vind dus: praat erover, want rouwgevoelens mogen óók gezien worden.

En als je niet weet wat je op een rouwend persoon moet antwoorden, laat je diegene gewoon bij je uitpraten. Soms is het al heel fijn om even gehoord en gezien te worden. Toon interesse, laat zien dat je er voor iemand bent. Een klein beetje aandacht kan al veel doen.”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wil delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Lees ookMoeite met moederschap: 'Wil mijn vrije tijd en niet ingeknipte vagina terug'